‘Kijk uit!’

Victor is zo druk met het voorbereiden van hun virtuele kerstdiner dat hij niet merkt dat zijn mouw in een kaars hangt en vlam vat. Zijn vrouw slaat het vuur uit met een theedoek.

‘Toch vind ik het eigenlijk maar niks,’ zucht ze even later. Ze heeft net de kalkoen in de oven gezet en staat naast Victor aan de feestelijk gedekte zijde van de eettafel. Samen turen ze naar twee schermpjes die tegen het kerststuk leunen; Victors telefoon, waarop zijn zoon zo dadelijk zal inbellen, en de iPad van zijn vrouw, waarop ze hun dochter verwachten. Tot die tijd kijken ze naar de livestream van een vrolijke kerstboom. Uit beide apparaten klinken steeds piepjes van de vele Facebook-kerstwensen. Die kon je dit jaar in één klik naar al je vrienden sturen. Victor schudt zijn hoofd. Zijn mailbox is deze week overladen met e-cards en zakelijke kerstmails. Aan het rode lint voor de kerstkaarten hangen er maar drie dit jaar: een daarvan is de vakantiekaart van hun dochter. De andere zijn kerstwensen van de autodealer en de krantenbezorger – die hem zelfs kwam brengen. Een gezellig 2016 gewenst.

Zorgvuldig controleert hij de stroomkabeltjes aan de twee apparaten. Op de achtergrond klinkt ‘All I want for Christmas’.

‘Ik mis ze ook.’ hij legt een arm om haar schouders. ‘Maar Boris heeft nu eenmaal een schoonfamilie waar hij naartoe moet. En Janneke kan toch niet zomaar haar wereldreis onderbreken voor een kerstdiner in Nederland? Ik vind het fantastisch dat we zo digitaal alsnog contact kunnen maken. Volgend jaar vieren we het weer samen.’

Zijn vrouw legt haar hoofd tegen zijn schouder. ‘In ieder geval is Janneke nu bij je zus in Canada.’

Victors gezicht betrekt. Hij heeft zijn zus acht maanden geleden voor het laatst gezien, bij de uitvaart van hun vader. Met haar broze gezondheid was het niet te doen om de lange reis naar Nederland deze kerst alweer te maken. Had hij niet toch naar haar toe moeten gaan? Lang staat hij er niet bij stil, want de telefoon laat een Facetime-belletje horen. Victor gaat zitten en drukt op de groene knop. Zijn vrouw veegt haar handen af aan haar schort en neemt naast hem plaats, haar gezicht naar het scherm gebogen.

‘Hé, pa,’ zegt Boris.

Zijn vriendin wurmt zich in beeld. ‘Hoooi,’ klinkt het langgerekt.

Achter hen zwaaien haar ouders. ‘Sorry dat we je zoon kapen deze kerst.’

‘Geeft niks hoor,’ zegt Victor, net iets te opgewekt.

Boris’ vriendin zet een kerstliedje in en probeert Boris te laten meezingen, zonder succes.

Ze worden onderbroken door het Skype-deuntje vanaf de iPad.

Zo druk als het bij Boris is, zo rustig is het bij Janneke en haar tante. Zij zitten voor een witte muur die Victor niet herkent en zwaaien naar de camera.

Al snel praten en lachen ze allemaal, Victor zet de apparaten zo neer dat Boris en zijn zus elkaar ook zien. Als hij even naar de koelkast loopt, ziet hij van een afstand zijn vrouw in gesprek met twee oplichtende schermpjes. Hij voegt zich snel bij hen en lacht hard om een grap van Boris.

Dan gebeurt het, midden in een spectaculair verhaal van Janneke. ‘En toen kwam die beer –’ Poef! Weg is ze.

Het is donker. En doodstil. De schermpjes op tafel geven nog licht, maar de verbinding is verbroken. De kerstboom is uit, alle lichten zijn gedoofd, alleen de twee kaarsen in het kerststukje branden nog. Victor loopt naar het raam. ‘Volgens mij is het een stroomstoring. De hele straat is donker.’

Zijn vrouw kijkt droevig naar de schermpjes die nu ook zwart worden. ‘Nou hebben we helemaal niks meer.’ Haar blik dwaalt naar de elektrische oven. ‘En de kalkoen…’

‘Het is vast zo voorbij,’ zegt Victor.

Maar het blijft donker. Een uur, twee uur. Stil zitten ze naast elkaar op de bank, met alleen het kaarslicht. Als ze honger krijgen maakt zijn vrouw wat soep warm op het gasfornuis. Omdat de cv ook is uitgevallen, wordt het snel koud. Om half negen gaan ze ten slotte maar naar bed. Morgen beter.

Onder de dekens voelt Victor ineens hoe moe hij is van het hele jaar hard werken. Succesvol, zeker, maar de Nederlandse Vereniging voor Knaagdierprofessionals is geen familie. Hij heeft zijn dierbaren veel te veel verwaarloosd, en nu loopt hun virtuele kerstdiner ook nog mis. Hij valt in een onrustige slaap en droomt dat alle mensen om hem heen zijn veranderd in pratende hoofden op schermpjes.

Victor schrikt wakker van gerommel beneden. Het is nog steeds pikkedonker. Pas tien uur, ziet hij op zijn horloge. Inbrekers? Verdorie, het alarm is natuurlijk ook uitgevallen. Ze doen geen moeite om stil te zijn. Opeens wordt hij verschrikkelijk kwaad. Eerst moet hij zijn kinderen missen, dan valt de stroom uit en nu wil dat tuig ook nog zijn huis leegroven? Hij zoekt iets waarmee hij kan slaan. Het beste dat hij kan vinden is een zware houten kleerhanger. Op kousenvoeten sluipt hij naar beneden. Hij houdt zijn adem in als hij voor de deur naar de woonkamer staat. Dan hoort hij het zilveren bestek kletteren en stormt naar binnen. ‘Oprotten, klootzakken, mijn huis uit!’

Boris en zijn vriendin kijken hem verschrikt aan.

Victor staat met de kleerhanger in zijn opgeheven hand. In de kamer branden wel honderd kaarsen. Er klinkt zachte kerstmuziek uit een draagbare installatie en het geurt naar glühwein.

Langzaam laat hij het wapen zakken. ‘Wat doen jullie nou hier?’

‘Pap,’ Boris omhelst hem, ‘je dacht toch niet dat we jullie alleen zouden laten met kerst?’

Dan wordt er op het raam geklopt. Met zijn badjas dicht om zich heen, nog steeds beduusd, loopt Victor naar de voordeur. Zijn hart slaat over, als hij in het donker Janneke en zijn zus ontwaart.

‘Verrassing!’ klinkt het uit vier kelen.

‘We zaten al op Schiphol toen je belde,’ vertelt Janneke even later, als ze dicht bij elkaar zitten op de bank en zich warmen aan de glühwein. ‘We hebben dit weken geleden al voorbereid. Ik moet er niet aan denken om kerstmis zonder jullie te vieren.’

Op dat moment gaat het licht weer aan. De kerstboom schittert, de oven warmt op en de mobiele apparaten piepen luid om alle opgespaarde berichten door te geven.

Victor zet ze uit. Vandaag even geen virtueel geneuzel meer. Zijn kinderen zijn er. Hij knijpt in de hand van zijn zus. Boris zet een kerstlied in en iedereen zingt mee.

Tot zover. Wil je naast dit kerstverhaal nog verder lezen?

Dit kerstverhaal verschijnt vandaag in het Nieuwsblad de Kaap op de Utrechtse Heuvelrug, nalv het verschijnen van het boek ‘Trending Topic: we moeten iets met Social Media #MaarWat’ van Gerrit Heijkoop en Paula Vos.

Het boek start op 20 augustus 2015, als Victor een stevige discussie heeft met zijn voorzitter. Die vindt dat Victor meer met social media moet doen en dreigt zelfs het congres af te blazen als de sympathieke directeur niet snel resultaat boekt. Daar kan Victor het natuurlijk niet bij laten zitten.

We volgen Victor en zijn team vanaf dat moment real-time, aftellend naar 11 november 2015. Dan is het grote congres. Gaat het ze lukken?

Heb je de smaak te pakken en zou je het boek helemaal willen lezen? Dan kun je hier het volledige verhaal lezen als papieren paperback of het e-book als ePub of PDF bestellen.