vrijdag 28 augustus 2015
75 dagen tot het congres
168 inschrijvingen

De nacht na Catja’s presentatie had Victor veel gedroomd. Over grumpy cavia’s die op zijn congres kwamen en gingen twitteren over mierenburgers. En over Poekie, waar hij toch echt mee naar de dierenarts moest, zeker nu zijn foto’s door de hele wereld bekeken konden worden.

Het eerste dat hij de volgende ochtend deed, was naar De Blije Dierenartsen rijden. Bea Goffer, de arts van dienst, verwelkomde hem hartelijk op het spoedspreekuur. Victor zou een paar weken lang elke maandag met Poekie terugkomen voor vitamine C-injecties en dan kwam het allemaal goed. Hij moest ook ander voer gaan gebruiken, want de zelfgemaakte mix die hij nu aan Poekie gaf bevatte onvoldoende vitamines. Hij kocht caviakrachtvoer van PetFoodies. Opgelucht reed hij met het beestje naar kantoor. Hij had de indruk dat hij al wat levendiger was na de eerste spuit. Vanavond zou hij Poekie mee naar huis nemen om hem dit weekend goed in de gaten te houden en bij te voeren. Dat zou zijn vrouw ook gezellig vinden, Denise was net zo’n dierenvriend als Victor.

 

Catja en Casper waren druk in de weer. Ze zetten de advertentiecampagnes op, plaatsten berichten op verschillende platforms en verzamelden grappige filmpjes voor het NedVerKna YouTubekanaal. Er klonken geregeld grappige dierengeluiden uit het kantoor, waar Victor steeds vrolijker van werd.

’s Middags hielp Catja hem om een persoonlijk profiel te maken op Rodentnet.org en samen met hem actualiseerde ze ook zijn LinkedInprofiel. Ze bekeken de wachtrij met zesenvijftig openstaande uitnodigingen om te linken. De mensen die hij kende, accepteerde hij.

Tegen het einde van de dag had Victor daarop al verschillende leuke reacties gekregen. Er kwam ook een pop-up op zijn scherm, die vroeg of hij zijn adresboek wilde toevoegen. Wat is dit nu weer? dacht hij. Zonder goed te kijken klikte hij het bericht weg, omdat hij werd afgeleid door een piepje op zijn telefoon. Het was een WhatsApp van Borreltrio:

Straks normale time & place bij Stella?

Victor antwoordde:

Jazeker!

Hij bladerde nog een keer door de PowerPointpresentatie van Catja, waar inderdaad linkjes in stonden naar hun kersverse YouTubekanaal, Poekies Instagrampagina en de eerste congresberichten op Facebook, Twitter, LinkedIn en Rodentnet.org. Hij mailde de presentatie aan Jacques Lodewijks.

Als hij het goed begrepen had, liepen die advertentiecampagnes verder vanzelf, dus die konden dit weekend hun magische werk gaan doen. Als hij maandag op kantoor kwam, zou het een verrassing zijn hoeveel extra inschrijvingen dat opleverde. Hij floot toen hij naar buiten liep, de kooi met Poekie in zijn armen.

 

Bij aankomst op het terras van Het Verdronken Kalf viel hem het grote scherm op dat aan de gevel hing. Normaal gesproken zonden ze daar alleen belangrijke voetbalwedstrijden op uit. Nu verschenen er in heldere kleuren grote reclames. Dick en Ronald waren er nog niet, dus had hij de tijd om de advertenties goed te bekijken: het menu van de dag, een accountantskantoor uit de buurt en Bugbites krekelbitterballen, ‘gezond en lekker, nu hier verkrijgbaar’.

Victor slikte.

De Blije Dierenartsen hadden een mooie commercial: een filmpje van een zieke hond, voor en na, met als slogan ‘De Blije Dierenartsen maken Dieren Weer Blij’. Victor zocht met zijn ogen het terras af en zag Bea, de dierendokter van die ochtend, met haar collega’s zitten. Hij liep naar ze toe om ze te complimenteren met het filmpje.

 

Stella had het zo druk met het volle terras dat hij haar pas sprak toen hij met Dick en Ronald gereed zat om te bestellen. Poekie purrde tevreden in de kooi, die naast Victor op de grond stond.

‘Wat een schattig beest,’ zei Stella. ‘Is dat de Poekie waar Catja mee op de foto staat?’ Ze legde een hand op Victors schouder. ‘Hoe doet mijn dochter het bij de NedVerKna? Slimme meid, hè?’

Victor pakte haar hand. ‘Ze is een geschenk uit de hemel, dankjewel. Het eerste rondje is voor mij, en neem zelf ook wat.’

‘Kerel, heb je die mooie dochter gestrikt?’ vroeg Dick, toen Stella verdwenen was. ‘Dus zij gaat je social media optuigen? Vandaar dat je ineens zo actief bent op LinkedIn. Leuk dat je me uitnodigde vanmiddag.’

‘Ik heb helemaal niemand uitgenodigd.’

‘Wel hoor,’ zei Ronald, ‘ik kreeg er ook een. Ik vond het al zo koeltjes dat je alleen de standaardtekst erin liet staan.’

‘Huh?’ Victor keek verbaasd naar zijn eigen uitnodiging op Ronalds telefoon. ‘Hoe kan dat nou?’

‘Heb je misschien op ‘ja’ geklikt toen LinkedIn aanbood om je adresboek toe te voegen?’ vroeg Ronald geduldig.

‘Eh, ik heb wel ergens op geklikt, ja.’ Victor kreeg het benauwd. ‘Maar ik dacht dat ik het wegklikte.’

Ronald lachte. ‘Waarschijnlijk heeft je hele adresboek nu zo’n uitnodiging gehad.’

‘Da’s alleen maar goed,’ bromde Dick. ‘Hoe meer connecties, hoe beter. Trouwens, ik zag ook jullie eerste Facebookadvertentie al langskomen.’

‘Echt waar? Die heb ik nog niet eens gezien.’

‘Ik zoek het wel effe op.’ Dick hield Victor zijn mobiel onder de neus.

Victor zag een plaatje van een cavia, met daarboven ‘voorgesteld bericht’ en eronder een ronkende aankondiging voor #Rodentia15. Een warm gevoel overviel hem.

‘Je bent goed bezig, man,’ zei Dick.

‘Dat is nog niet alles, hoor,’ zei Victor. ‘We pakken echt alle grote platforms mee. Weten jullie wat nu echt hot is?’

‘Alsof jij ons dat gaat vertellen,’ zei Dick schamper.

Ronald schoof zijn stoel dichterbij. ‘Dick, doe toch niet altijd zo lullig. Vertel, Victor.’

‘Instagram.’

Ze keken hem beiden aan, vertwijfeld.

‘Dat is vooral voor jongeren, toch?’ vroeg Ronald.

‘Het snelst groeiende medium van dit moment. Hij heeft al een account.’ Victor wees op Poekie, die ondanks het rumoer in slaap was gevallen.

Dick barstte uit in een bulderende lach. ‘Vorige week wilde je nog het liefst brieven schrijven met een ganzenveer en nu heeft je cavia een eigen Instagramaccount!’ Hij sloeg Victor hard op zijn schouders. ‘Ik ben trots op je, man.’

Ronald zei niets en boog zich over de caviakooi om Poekie te bekijken.

Het bier smaakte uitstekend en de stemming zat er goed in. Ze bestelden zelfs de krekelbitterballen, die, zo vertelden ze elkaar, best meevielen als je ze maar met genoeg mosterd at. Toen Victor de laatste in zijn mond stak, ging zijn telefoon. Jacques Lodewijks.

Vrolijk nam hij op, terwijl hij de bitterbal doorslikte, die van binnen eigenlijk nog net iets te heet was en bij nader inzien toch best smerig. ‘Jacques!’

‘Victor.’ De stem van de bestuurder klonk minder enthousiast dan Victor had gehoopt.

‘Victor, bedankt voor de presentatie. Goed werk. Ik ben blij dat je mijn advies ter harte hebt genomen.’

‘Super, toch?’

‘Prima gedaan. Ik miste alleen nog wat.’

‘Deden de links het niet?’

‘Jawel, dat zag er indrukwekkend uit. Maar hoeveel inschrijvingen heb je nou voor het congres?’

Ronald en Dick hadden een gesprek aangeknoopt met een paar aantrekkelijke dames aan een naastgelegen tafel.

Victor dacht na. Casper had het verteld, voordat hij van kantoor wegging, maar hoeveel was het nou toch? Er was nog wat bijgekomen sinds gisteren, dat wist hij zeker. 168, ja, dat was het. Maar daar zou zijn voorzitter vast geen genoegen mee nemen. Hij keek naar Dick, die zijn armen breed spreidde om de grootte van zijn nieuwe televisie te illustreren.

‘220,’ blufte Victor, met een zo vast mogelijke stem.

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. Toen: ‘Werkelijk?’

‘Werkelijk. Die social media zijn zo gek nog niet.’

‘Hm,’ klonk Jacques. ‘Dat valt me niet tegen. Wat hoor ik toch allemaal op de achtergrond?’

‘O, het raam van kantoor staat open, er lopen wat mensen langs.’ Victor gebaarde dat de anderen stil moesten zijn, zonder succes.

Toen hij had opgehangen, had hij een knoop in zijn maag. Hij wilde graag geloven dat het aan de krekels en het bier lag, maar een beetje ongerust was hij wel. Hij had gelogen, het floepte er zo uit. Nee joh, stelde hij zichzelf gerust. Dit was geen liegen, dit was een voorschot nemen op het succes dat hen te wachten stond. Met hun socialmedia-advertenties hadden ze zó vijftig of honderd extra inschrijvingen. Tegen de tijd dat het maandag was, klopte het getal vast wel. Hij voegde zich bij de anderen.

‘Alles goed?’ vroeg Ronald.

Victor knikte.

De dames raakten al snel verveeld door de verhalen van Dick, over zijn auto, zijn huis en zijn muggenburgers, en vertrokken.

Dick wendde zich tot Victor: ‘Goed hoor, dat je nu een online advertentiecampagne hebt draaien. Zou je daar ook kunnen doen.’ Hij wees op het scherm boven de ingang van de kroeg, waar inmiddels voor de zoveelste keer het menu van de dag verscheen. Net als Victor hadden veel mensen hun stoelen weggedraaid om niet steeds door de felle beelden te worden afgeleid.

Dick porde hem in zijn zij. ‘Jij vindt dat Instagram zo mooi, hè? Weet je wat nog veel interessanter is?’ Hij liet een stilte vallen en keek Ronald en Victor beurtelings aan. ‘Een viral video.’

‘Viraal,’ reageerde Victor enthousiast. ‘Dat ken ik. Zoals een epidemie, alleen dan niet met griep maar met een leuk filmpje. Hebben jullie Grumpy Cat wel eens gezien?’

Ronald schudde lachend zijn hoofd. ‘Zo’n groot succes is niet voor iedereen weggelegd hoor. En die kat is eigenlijk best zielig, een typisch geval van dwerggroei.’

Dick nam nog een slok en wuifde de bezwaren weg. ‘Wij hebben een heel goed bureau, die weten precies hoe je dat doet. Viral Fantasy. Slimme jongens, creatief ook.’

‘Je kán helemaal geen virale video maken,’ probeerde Ronald, ‘het publiek bepaalt…’

Dick onderbrak hem: ‘Het is heel simpel, ze hebben het me uitgelegd. Het belangrijkste is dat er iets grappigs en onverwachts gebeurt. En verder moet je zorgen dat erop gereageerd wordt door mensen die veel contacten hebben. Dan verspreidt het zich vanzelf.’

Victor dacht aan het getal van zevenentwintig miljoen.

‘En weet je wanneer je het echt gemaakt hebt?’ vervolgde Dick.

‘Nou?’ zei Ronald schamper.

‘Als er persiflages of remixen gemaakt worden. Van die Grumpy Cat zijn er tientallen. Er is zelfs een NOT Grumpy Cat Twitteraccount.’

‘Wat heeft die kat daaraan?’ vroeg Victor.

‘Nou, de kat niet zoveel,’ bromde Dick. ‘Maar d’r baasje loopt binnen. Omdat haar kattenfilmpjes zo populair zijn, verdient ze enorme bedragen met advertenties, sponsoring en merchandise.’

‘Dat is voor Victor toch helemaal niet van toepassing,’ onderbrak Ronald hem. ‘Die moet gewoon een congres vol krijgen.’

‘Ronald heeft een punt,’ zei Victor. ‘Wat heb ik aan een grappige video voor zoiets serieus als ons congres?’

Dick keek hen ongelovig aan. ‘Jullie snappen er ook helemaal niks van, hè?’ Hij ging breed zitten en hief zijn vinger om zijn boodschap kracht bij te zetten. ‘De puppy’s van Budweiser, de piano stairs van Volkswagen, al die headcam-video’s die je de laatste tijd ziet? Mooie filmpjes verkopen producten als vanzelf. Hoe interessanter, hoe meer ze gedeeld worden.’ Hij wendde zich tot Victor. ‘En iets met dieren doet het he-le-maal goed.’

‘Maar de beste virale filmpjes zijn helemaal niet gemaakt door bedrijven,’ wierp Ronald tegen. ‘Je noemt zelf de headcam-video’s. Die komen van gewone gebruikers.’

Dick keek hem triomfantelijk aan. ‘Dat denk jij. Zo’n bedrijf plukt de beste filmpjes van het net, bewerkt ze, zet hun merknaam erbij en gooit ze opnieuw het internet op. Ken je die van die brandweerman die dat jonge katje redde? Handige cuts en een beetje muziek eronder voor de emotie, toen ging het pas echt los. Je wordt beduveld waar je bij staat, man.’ Hij stond op om nog een rondje te bestellen en ging toen weer zitten. ‘Maar dat is voor ons juist goed nieuws. Alles is te regisseren, zelfs aandacht op social media. Als je maar weet hoe je het moet doen. En een viral is de ultieme manier. Groot bereik, veel emotionele zeggingskracht en heel goed voor je reputatie.’

De combinatie van de zon op zijn gezicht, het koele bier in zijn hand en het aanstekelijke enthousiasme van zijn vriend, deed iets met Victor. De wetenschap dat er, terwijl hij hier zat, honderden mensen de Rodentia-advertenties zagen, was al een goed gevoel. Maar wat als ze met zo’n filmpje eens echt wereldwijd bereik voor elkaar konden krijgen? Hij kreeg er kriebels van in zijn buik. Dat miljoenen mensen zouden zien hoe belangrijk en hoe mooi knaagdieren waren. Dat alle professionals ter wereld zouden beseffen dat ze hét wereldwijde congres in hun vakgebied absoluut niet wilden missen. Dat op elf november de congreszaal zou gonzen, en de pers om hun verhalen zou vechten. Dat ze eindelijk eens de aandacht kregen die ze verdienden. Dat begon toch met een groot bereik. En daar zou zo’n filmpje ideaal voor zijn.

Alsof Dick zijn gedachten kon lezen, boog hij zich naar Victor toe en sprak hem bezwerend toe.

‘Viral Fantasy. Bel ze. Gewoon doen, Victor. Echt, al gooi je daar je allerlaatste budget tegenaan, dat is altijd goed besteed. Je verdient het.’

 

Victor keek op het grote scherm nog een keer naar de video met de hond, van De Blije Dierenartsen. Zoiets. Maar dan beter. Dat zou wat zijn. Maar waar haalde hij het budget vandaan? Bovendien, ze moesten ook weer niet té succesvol worden, dan hadden ze straks nog te veel inschrijvingen. Hij glimlachte. Eerst maandag maar eens zien wat de oogst was. De socialmedia-advertenties zouden hun vruchten gaan afwerpen, hij wist het zeker. Het stemmetje achter in zijn hoofd, dat hem influisterde dat hij misschien iets te optimistisch was, negeerde hij.

 

Tot zover. Wil je verder lezen?

Dit is een hoofdstuk uit het boek ‘Trending Topic: we moeten iets met Social Media #MaarWat’ van Gerrit Heijkoop en Paula Vos.

Het boek start op 20 augustus 2015, als Victor een stevige discussie heeft met zijn voorzitter. Die vindt dat Victor meer met social media moet doen en dreigt zelfs het congres af te blazen als de sympathieke directeur niet snel resultaat boekt. Daar kan Victor het natuurlijk niet bij laten zitten.

We volgen Victor en zijn team vanaf dat moment real-time, aftellend naar 11 november 2015. Dan is het grote congres. Gaat het ze lukken?

Heb je het idee dat je ergens midden in valt? Dan vind je hier alle afleveringen van ‘Trending Topic’ tot nu toe.

Zet deze vast in je agenda:

1. Publicatie volgende hoofdstuk: 31 augustus 2015, 08:00  
2. Verschijnen van het e-book in PDF (iBooks en Kobo volgt later): 18 september 2015
3. Distributie van de papieren paperback (daarna ook verkrijgbaar via Bol.com): 1 oktober 2015
4. Boekpresentatie en netwerkborrel met heel veel leuke lezers: 11 november 2015, 16:00

Wanneer je klikt op de links hierboven kun je jouw exemplaar alvast veiligstellen of je registreren voor de boekpresentatie (we vragen een kleine bijdrage voor de catering).