zondag 4 oktober 2015
38 dagen tot het congres
508 inschrijvingen

Het weekend was heerlijk geweest. Victor zat ontspannen achter het stuur toen ze zondagavond naar huis reden, muziekje aan. Hij voelde zich bijna net zo gelukkig als toen hij Denise net kende en ze soms nachten door de stad reden in zijn allereerste auto, gewoon, omdat het kon. Dat was een grasgroene Opel Manta. Heel wat anders dan de comfortabele grijze Volvo waar ze nu in reden.

Het was een benauwde avond, dus hij had de airconditioning aangezet. Boven de snelweg zag hij lichtflitsen in de verte. Denise soesde naast hem, haar hoofd schommelde tegen de veiligheidsriem. Het licht van de straatlantaarns bescheen haar ontspannen gezicht. Ze zouden dit soort dingen vaker moeten doen. Gisteravond had hij zijn laptop en telefoon uitgezet en besloten die niet meer aan te zetten tot maandagochtend. Er was eindelijk weer eens tijd voor elkaar, zonder alle piepjes en bliebjes die zo afleidden van waar het om ging: echt contact. Ze hadden gepraat, ze hadden gelachen, ze hadden beter dan ooit… hij glimlachte.

De telefoon van zijn vrouw ging en ze schrok wakker. Slaperig bekeek ze het schermpje en fronste. ‘Geen idee.’ Met haar blik op Victor nam ze op. ‘Met Denise van Wely?’

(…)

‘O, hallo, Jacques, wat een genoegen.’

Victor keek opzij. Jacques die zijn vrouw belde?

‘Jazeker, hij zit naast me maar hij rijdt.’

(…)

‘Oké, geen probleem, hij belt je zo.’

Victor schudde zijn hoofd. Wat kon er zó belangrijk zijn dat Jacques hem op zondagavond moest storen? Via Denises telefoon nota bene! De heerlijk serene rust waar hij zojuist nog van genoten had, was verdwenen.

Op de eerstvolgende parkeerplaats belde hij Jacques terug. Die sloeg de social talk over en kwam meteen ter zake.

‘Jezus man, waarom ben jij niet bereikbaar? Zie je niet wat er gebeurt?’

‘Waar gebeurt?’ Onwillekeurig keek Victor omhoog. Er klonk gerommel in de lucht.

‘Op internet!’

Victor vertelde rustig dat hij sinds de vorige avond offline was geweest, wat Jacques’ opwinding alleen maar leek te vergroten.

‘Offline? Man, je hebt dus geen idee? YouTube is ontploft. Onze Facebookpagina staat vol haatberichten en nare foto’s. En je wilt niet weten wat er allemaal op Twitter over ons wordt geroepen.’

Victor liep over de parkeerplaats terwijl hij dit aanhoorde, en zag een man de bosjes induiken. Wildplassen, een verderfelijke gewoonte.

‘Luister je eigenlijk wel?’ Jacques’ stem dreunde in Victors oor.

‘Ja, ik luister, maar ik begrijp er tot nu toe niets van.’

‘Het filmpje van SuperGnawer is opgepikt door een paar radicale dierenvrienden en ze hebben het bestempeld als dierenmishandeling.’

‘Wát?’

Vrijdagavond, toen Victor in de auto naar Maastricht zat, was de eerste reactie op professor Gentle’s bericht geplaatst, vertelde Jacques. Er ontstond een discussie, die grimmig werd toen Violet Righteous van Animal Revolution aanhaakte. Volgens haar stond dit filmpje voor iets veel groters, het was een schoolvoorbeeld van internetexploitatie van onschuldige dieren. Ook de Instagramfoto’s waarin Poekie was aangekleed in poppenkleertjes moesten het ontgelden. Het leek wel een epidemie, schreef ze, al die dieren die zo nodig in menselijke situaties gedrongen moesten worden. Mocht een dier geen dier meer zijn? Ze had haar furieuze betoog niet beperkt tot Rodentnet.org maar ook verspreid op Facebook en Twitter. Er bleek snel dat een groot leger aan dierenvrienden zich hier al langer druk over maakte.

Victor zag nog een man voorbijlopen, de andere achterna het struikgewas in. Opeens snapte hij wat er gebeurde en hij haastte zich terug naar de auto.

‘Maar iemand heeft daar toch wel op gereageerd?’ Hij kreeg het warm in de drukkende buitenlucht.

’Het liep snel uit de hand. Jij was er niet, die Casper van jou deed ook niks, en tegen de tijd dat ik het zag, waren ze al een stap verder gegaan.’

Victor ijsbeerde voor zijn auto heen en weer. De bezorgde blik van Denise beantwoordde hij met een strak gezicht, geconcentreerd om te bevatten wat hij hoorde.

‘Animal Revolution vond in ons congresprogramma genoeg aanknopingspunten om ons imago verder af te breken,’ vervolgde Jacques. ‘Kadavermanagement, proefdieren, verdelging…’

‘Maar ze doen zelf mee aan die sessie!’

‘Ik weet het, maar ze willen een punt maken en ze hebben een aanleiding gevonden om dat te doen. Reken maar dat dit niet toevallig op Werelddierendag gebeurt. Vanmiddag hebben ze publiekelijk via Twitter aan PetFoodies gevraagd of ze zich nog wel willen associëren met de dierenbeulen van het Rodentiacongres.’

‘Nou ja,’ riep Victor uit. ‘Dierenbeulen? Wij? Dat heeft PetFoodies toch wel tegengesproken? Zij wilden niets liever dan met ons in zee gaan. We hebben hen nota bene in allerlei uitingen genoemd.’

‘Daardoor waren ze er ook extra gevoelig voor,’ zei Jacques, die kalmer sprak naarmate Victors opwinding toenam. ‘Hun PR-bureau heeft me gebeld. De commotie kwam ze slecht uit. Helemaal omdat ze vandaag een grote campagne zijn gestart die dierenliefde centraal stelt. Ik heb me de blaren op mijn tong geluld, maar ze zeiden: “De publieke opinie heeft altijd gelijk”. Morgen adviseren ze PetFoodies om zich terug te trekken als sponsor van Rodentia. En dat gaan ze niet stilletjes doen.’

Victor kon zich niet voorstellen dat íemand in het filmpje van Poekie dierenleed kon zien. Dat zelfs een professionele partij als PetFoodies zich door de activisten liet opjutten, vond hij helemaal onbegrijpelijk.

‘Victor?’ vroeg Jacques. ‘Stel dat ze afhaken, krijg je het congres dan nog financieel rond?’

Een auto die snel de parkeerplaats opreed, toeterde. Uit automatisme stak Victor zijn hand op. ‘PetFoodies gaat hier niet uitstappen,’ zei hij.

‘Hoe weet je dat zo zeker?’

‘Omdat ik dat niet laat gebeuren.’

Hij zou die PR-angsthazen morgenochtend bellen, voordat ze kans kregen om PetFoodies hun advies te geven.

Hij vroeg Denise om verder te rijden, zodat hij op zijn telefoon kon bekijken wat er precies aan de hand was. Toen hij die aanzette, zag hij negentien gemiste oproepen, de meeste van Jacques.

Hij bekeek het filmpje van Poekie op YouTube, met een zwaar gevoel in zijn borst, alsof het ging om iets dat hij verloren had. Voorzichtig scrolde hij naar beneden, om de reacties te zien.

De bovenste was:

NEE tegen dierenleed.

Daaronder:

Dieren zijn geen speelgoed.

En verderop:

Niet Grapig voor de cavia.

Ze konden niet eens spellen, maar ze veroordeelden wel hun filmpje, waar Poekie alleen maar lol aan had gehad. Hij klikte YouTube weg en gooide zijn telefoon op het dashboard.

‘Ze zijn helemaal gestoord,’ zei hij tegen zijn vrouw. ‘Krankzinnig.’

Zij schudde haar hoofd. ‘Laat je niet gek maken, Victor.’

Hij liet zich zeker niet gek maken! Wat dachten ze wel niet met hun goedkope activisme? Een beetje proberen om zijn congres om zeep te helpen. En waarom? Omdat Poekie door een circuit had gerend? Het was dom en onredelijk en hij kon zich wel voor zijn kop slaan dat hij dit nu pas zag.

Hij pakte zijn telefoon om een reactie te plaatsen. Maar de aanwezigheid van Denise leidde hem af, de auto bewoog te veel en de toetsjes op zijn telefoon waren veel te klein. Daar zou hij nooit aan wennen.

‘Ga er hier maar af,’ zei hij bij de volgende afslag. ‘Ik ga naar kantoor.’

Verbaasd keek ze opzij. ‘Nu nog? Kan dat niet wachten tot morgenochtend?’

‘Ik laat ons niet zomaar beschuldigen van van alles en nog wat. Wat denken ze wel!’

Zijn vrouw sputterde tegen, maar hij duldde geen tegenspraak. Hij was de directeur van de NedVerKna, ze hadden niets fout gedaan en hij zou de zaak rechtzetten, nu meteen.

 

Het kantoor was stil en donker. Het eerste dat hij opende was zijn e-mail. Het laden duurde lang, er waren honderden berichten. De meeste afkomstig van volslagen onbekenden, activisten die hem persoonlijk aansprakelijk stelden voor al het dierenleed dat veroorzaakt zou zijn door grappige dierenfoto’s en –filmpjes op internet. Elk mailtje was ondertekend met dezelfde eis:

STOP SuperGnawer. STOP dierenleed. STOP Rodentia.

Hij las er drie, toen was hij zó boos dat hij alle activistenmailtjes ongelezen deletete. Dat kostte een uur en gaf hem een licht gevoel van controle terug. De mailtjes die restten, kostten hem meer tijd.

Zoals het bericht van de internationale voorzitter van The Rodent Network: waarom hij niet bereikbaar was en wat hij aan alle commotie ging doen? Victor componeerde een diplomatieke mail waarin hij verzekerde dat hij de boel onder controle had.

De volgende mail was er een met drie uitroeptekens, die middag door het congrescentrum verstuurd:

Wij sommeren u binnen 48 uur de tweede aanbetaling te voldoen, anders zijn we genoodzaakt uw reservering te annuleren. De betaaltermijn is reeds drie weken overschreden.

Ook dat nog. Hij wist dat ze achterliepen, maar dit kwam wel heel slecht uit. Hij stuurde hem door naar Martine, die zou ze nog even aan het lijntje moeten houden.

Het PR-bureau van PetFoodies schreef:

In verband met twijfels over de diervriendelijkheid van uw wervingscampagne adviseren wij onze cliënt…

Hij las wat hij al wist en klikte het mailtje dicht. Morgen zou hij ze bellen. De wezels.

Er waren ook berichten van andere sponsors, die blijkbaar eveneens door Animal Revolution waren benaderd. Ze vroegen of de NedVerKna nog publiekelijk stelling ging nemen, omdat zij niet geassocieerd wilden worden met dierenleed.

Victor keek om, naar Poekie, die verrassend wakker uit zijn ogen keek. ‘Jij vond die glijbaan toch hartstikke leuk?’ zei hij hardop in de stille ruimte. Poekie twiette, en Victor gaf hem met enige weerzin een caviasnoepje van PetFoodies. ‘Als ze je nu toch eens konden zien. Andere dieren zouden hun pootjes mogen dichtknijpen als ze het zo goed hadden als jij!’

Hij strengelde zijn vingers in elkaar, strekte zijn handen voor zich uit totdat de knokkels knakten en opende Twitter: hét medium om zo snel mogelijk zo veel mogelijk mensen te bereiken. Toen hij zocht op #Rodentia15 was hij voorbereid, en inderdaad: een en al activistische leuzen. De ongenuanceerde onruststokers. Hij typte het eerste dat in hem opkwam:

NedVerkna is een serieuze organisatie die dierenwelzijn hoog in het vaandel heeft. Wij hebben nooit de intentie gehad om enig dier leed te

Hier bereikte hij de 140 tekens. Twitter, dat moest korter. Hij begon opnieuw:

SuperGnawer heet Poekie en heeft het prima naar zijn zin! #Rodentia15

Hij keek er nog even naar. Nooit berichten plaatsen als je moe of emotioneel bent, had Ronald hem uitgelegd. Maar in deze crisis was er haast geboden en wat hij zei klopte. Hij klikte op ‘tweet’. Tevreden leunde hij achterover, totdat de eerste piepjes klonken. De reply’s waren afkomstig uit de hele wereld. Dat uit het filmpje heel wat anders bleek, dat cavia’s in poppenkleertjes per definitie mishandeling waren en dat SuperGnawer een allesbehalve super indruk maakte.

Met een frons in zijn voorhoofd keek hij naar het scherm, waar de tweets elkaar snel opvolgden.

Hij zou het laten zien! Hij maakte een foto van Poekie die bereidwillig naar de camera keek. Het was nog een heel gedoe om die op Twitter te krijgen, normaal hielp Catja daarbij, maar het lukte.

Nieuwe reacties volgden: van mensen die vonden dat hij hiermee juist bewees dat het beestje er niet goed aan toe was. De flits van zijn telefoon gaf inderdaad niet de meest voordelige belichting, maar je kon toch niet zeggen dat Poekie er ongezond of gestrest uitzag? Anderen vroegen zich af of hij wel wist dat cavia’s hele sociale dieren zijn, waarom zat deze dan alleen in een kooi? Hij was dankbaar toen hij een bekende tussen de reacties zag: Bea Goffer, die uitlegde dat Poekie er op eerdere foto’s soms wat dof uitzag, maar dat dit te wijten was aan een vitamine C-tekort dat inmiddels was verholpen. Ook daarop volgden furieuze reacties. Wat hij wel niet dacht, om zelfs een zíeke cavia in zo’n filmpje te laten spelen?

Hij weerlegde elk bezwaar en beantwoordde elke vraag, maar steeds opnieuw kwamen er tegenwerpingen. Het leek wel of zijn argumenten de tegenpartij alleen maar voedden. Hij typte steeds sneller, zijn antwoorden werden korter en toen zijn vrouw belde, drukte hij haar weg en zette het geluid uit, hij moest dóór. Het felle licht van het beeldscherm deed zijn ogen prikken, zijn rug werd stijf omdat hij ongemerkt steeds meer op het puntje van zijn stoel ging zitten.

Heel even stond hij op om zich uit te rekken en zijn handen los te gooien. Vanuit die positie staarde hij naar het scherm, waar de tweets binnen bleven stromen. Hij probeerde zichzelf gerust te stellen: het waren maar woorden, en overal was een antwoord op. Ze waren al zóver gekomen.

Hij schrok op van een onweersklap, gevolgd door getik tegen de ramen, dat steeds heviger werd. Een enorme regenbui barstte los. Hij zette het raam open, de regen woei in zijn gezicht.

Druipend ging hij weer zitten. De eerste tweet die hij zag was:

Gaat het wel door? #Rodentia15

Er liep een rilling over zijn rug en hij keek naar buiten. Door het regengordijn heen zag hij in de verte de lichten van het congrescentrum. Hij legde zijn vingers op het toetsenbord en typte:

Zonder twijfel.

 

Tot zover. Wil je verder lezen?

Dit is een hoofdstuk uit het boek ‘Trending Topic: we moeten iets met Social Media #MaarWat’ van Gerrit Heijkoop en Paula Vos.

Het boek start op 20 augustus 2015, als Victor een stevige discussie heeft met zijn voorzitter. Die vindt dat Victor meer met social media moet doen en dreigt zelfs het congres af te blazen als de sympathieke directeur niet snel resultaat boekt. Daar kan Victor het natuurlijk niet bij laten zitten.

We volgen Victor en zijn team vanaf dat moment real-time, aftellend naar 11 november 2015. Dan is het grote congres. Gaat het ze lukken?

Heb je het idee dat je ergens midden in valt en zou je het boek helemaal willen lezen? Dan kun je hier het volledige verhaal lezen als papieren paperback of het e-book in PDF bestellen.

Zet deze vast in je agenda:

1. Publicatie volgende hoofdstuk: 5 oktober 2015, 08:00  
2. Boekpresentatie en netwerkborrel met heel veel leuke lezers: 11 november 2015, 16:00

Wanneer je klikt op de link hierboven kun je registreren voor de boekpresentatie (we vragen een kleine bijdrage voor de catering).