vrijdag 21 augustus 2015
82 dagen tot het congres
157 inschrijvingen

‘Hee, digibeet, hoe is het?’ Dick was bijna niet te verstaan, zoveel achtergrondgeluiden klonken er door de telefoon; gelach, muziek, rinkelende glazen.

Victor keek op de klok. Het was half zes, hij had pas over een half uur met zijn beste vrienden in Het Verdronken Kalf afgesproken. Hun wekelijkse vrijdagborrel vergat hij nooit.

‘Ik probeerde je te WhatsAppen, waarom heb jij dat eigenlijk niet?’ zei Dick. ‘Anyway, het is hartstikke mooi weer, we zijn een uurtje eerder gegaan. We zitten buiten.’ Hij floot in de hoorn, Victor hield zijn telefoon ver van zich af.

‘Je wilt niet weten wat er allemaal voor moois langskomt hier.’

‘Het is nogal druk op kantoor,’ begon Victor, die door zijn open deur Casper ingespannen op zijn scherm zag turen.

‘Hou toch op, joh, leef een beetje. Jij bent daar toch de directeur? Delegeren, man! Dat was zo ongeveer het eerste dat we op onze MBA geleerd hebben en dat is al twintig jaar geleden.’ Dicks stem klonk ineens ver weg. ‘Ja, doe maar.’ Toen sprak hij weer in de hoorn: ‘We zitten al aan ons tweede rondje, doe eens gek. Het is de eerste keer na de vakantie dat we er weer allemaal zijn. Stella vroeg al naar je, ik ga een biertje voor je bestellen, hoor.’

‘Ja, ja, ik kijk wel hoe snel ik hier weg kan.’

De e-mail die Victor aan het schrijven was, rondde hij af. Het was een gloedvol betoog, gericht aan een onderzoeker die zijn lidmaatschap wilde opzeggen. Victor wees hem erop dat een van zijn vakgenoten een interessante sessie deed op het congres. Dat wilde hij toch zeker niet missen? Het had tijd gekost om precies de goede toon te vinden, maar ten slotte zond Victor het bericht met een tevreden gevoel weg. Hij zette zijn computer uit, pakte z’n tas en liep naar zijn communicatiemedewerker toe.

‘Tijd voor weekend, Casper,’ zei hij. ‘Goed gewerkt. Ik ga de komende dagen proberen een stagiair te regelen.’

Casper knikte afwezig. ‘Ik maak dit nog even af.’ Het PowerPointsjabloon dat op zijn scherm stond, zag er mooi uit. Rechts onderin stond #Rodentia15.

 

Stella kende hij al bijna net zo lang als Dick en Ronald. Al sinds de tijd dat ze samen hun managementopleiding hadden gedaan, kwamen ze bij Het Verdronken Kalf. Stella’s hartelijkheid en oprechte belangstelling maakten dat ze zich er thuis voelden, net zoals vele anderen. Op vrijdagmiddagen zat de zaak altijd vol.

Ze liep met een vol blad bier het terras op en kreeg hem in het oog. ‘Kijk eens aan, Victor, wat leuk dat je er weer bent. Hoe is het met je?’ Met het dienblad balancerend op één hand, gaf ze Victor drie zoenen. ‘En met je vrouw? Goede vakantie gehad?’

‘Ja hoor, allemaal prima, en met jou?’

‘Alles okidoki hoor, onkruid vergaat niet,’ zei ze monter. ‘Zal ik er voor jou maar meteen een bijhalen?’ Ze knikte naar het blad.

‘Ja, lekker.’

Dick en Ronald waren druk in gesprek toen Victor bij hun tafeltje aankwam.

‘DigiVictor!’ zei Dick, en hij omhelsde hem stevig.

‘Lang niet gezien Vic,’ zei Ronald. ‘Hoe was het in Spanje?’

‘Prima joh, alweer bijna vergeten. Ik heb een hectische week achter de rug.’

Hij ging zitten en legde zijn telefoon op tafel. Meteen griste Dick die weg. ‘Ik ga eerst eens effe WhatsApp voor je installeren. Zó irritant dat jij dat niet hebt.’ Zijn vingers gleden over het scherm.

‘Laat jij dat zomaar toe?’ vroeg Ronald verbaasd.

‘Het is maar een telefoon,’ zei Victor.

Ronald schudde zijn hoofd en nam een slok bier.

‘Zo, jij bent aangesloten.’ Dick duwde het toestel terug in Victors handen, die er niet naar keek, omdat hij aan de andere kant van het terras De Blije Dierenartsen zag zitten. Hij had in het Vakblad voor Vets gelezen dat ze belangeloos de dieren van de kinderboerderij behandelden. Hij zwaaide. Toch eens opzoeken of ze zich al voor het congres ingeschreven hadden.

In zijn hand trilde de telefoon, waardoor hij die bijna liet vallen. Op het scherm verscheen:

Welkom bij Borreltrio 🙂

Dick kneep in zijn arm. ‘Kijk, je zit in ons borrelgroepje. Kan ik je tenminste normaal bereiken.’

‘Normaal?’ Victor lachte en pakte het biertje dat Stella hem aangaf, waarna hij proostte met zijn vrienden.

Ze hadden het over bergen, zee, mooie vakantiehuisjes, luie stranden en groene jungles, maar schakelden al snel over naar klanten, omzetten en uitdagingen voor het najaar.

Dick was bij Total Food Group gepromoveerd tot marketing manager van een nieuw merk, Bugbites.

‘Sprinkhaanburgers, wormenworst, krekelsnacks,’ oreerde hij, ‘over een jaar eet iedereen insecten. Wij gaan de manier waarop Nederland naar eten kijkt, compleet veranderen.’

‘Hoe ga je dat doen dan?’ vroeg Ronald.

‘Reclame, reclame, reclame. De kracht van de herhaling.’ Dick zat rechtop en maakte brede armgebaren. ‘Radio, televisie, internet, social media, de hele rambam.’

‘Is het eigenlijk lekker?’ vroeg Victor.

Dick keek hem aan alsof dat een hele domme vraag was. ‘Je denkt toch niet dat ik dat spul zelf ga vreten. Weet je wel wat erin zit?’

Ze lachten alle drie hard. Mensen om hen heen keken op.

‘Wat is er zo grappig?’ vroeg Stella, die met een vol dienblad langsliep en even inhield.

‘Wormenworst,’ zei Ronald droog en Victor verslikte zich in zijn bier.

Dick hield een lang pleidooi over advertentiestrategieën, met grote woorden over een total mindshift en een nieuw paradigma. Victor en Ronald keken elkaar aan; daar gaat ‘ie weer. Toen er een korte pauze viel in zijn monoloog, gebruikte Ronald die om over te schakelen op een ander onderwerp. Hij legde zijn hand op Victors schouder. ‘Jij hebt toch dat grote knaagdiercongres in november. Hoe is het daarmee?’

‘Wat voor congres?’ vroeg Dick. ‘Ik weet van niks. Staat het op jullie Facebookpagina?’ Hij pakte zijn telefoon om te kijken.

Victor zakte achterover in zijn stoel, nam een flinke slok en zette zijn glas behoedzaam terug op tafel. ‘Dat wordt nog wel spannend, hoor.’

‘Hoezo?’ Ronald verschoof zijn stoel, zodat hij Victor beter kon aankijken.

Victor draaide het glas rond. ‘Er zijn te weinig inschrijvingen en mijn personeel is nu al overspannen. We gaan social media inzetten, maar ik vraag me af of het daarmee wél gaat lukken.’

‘Gevonden,’ zei Dick, en hij hield triomfantelijk zijn telefoon omhoog. ‘Maar wat een bescheiden toestand, Victor. Er is een event aangemaakt, maar daar is ook alles mee gezegd. Geen wonder dat ik dat gemist heb. Twaalf mensen gaan erheen, klopt dat?’

‘Doe niet zo flauw Dick,’ zei Ronald, ‘jij weet ook best dat lang niet iedereen dat op Facebook aangeeft.’ Hij wendde zich tot Victor. ‘Hoeveel inschrijvingen heb je echt?’

‘157.’

‘En hoeveel heb je er nodig?’

Victor pakte een bierviltje van tafel en brak het in twee. ‘Minimaal duizend.’

Dick keek op zijn scherm en zei: ‘Binnen drie maanden.’

‘Oei,’ zei Ronald, ‘dat wordt niet gemakkelijk.’

‘Dat weet ik,’ zei Victor en hij gooide de twee halve bierviltjes op tafel. Ze schoven er aan de andere kant af en vielen op de grond. ‘Maar wat doe ik eraan? Ik probeer al de hele dag een stagiair te vinden om ons te helpen, en dat lukt ook al niet.’

Stella stond naast hun tafel en wees op de drie lege glazen. ‘Nog een rondje doen?’

Dick knikte ‘ja’ naar Stella, en wendde zich vervolgens tot Victor. ‘Ik weet precies wat jij moet doen. Ten eerste moet je eens rechtop gaan zitten. Een beetje meer zelfvertrouwen, man.’ Hij porde Victor in zijn zij. ‘En dan ga je die belegen socialmedia-accounts van jou eens nieuw leven inblazen. Gewoon doen! Begin maar eens met adverteren.’

‘Adverteren op social media?’

‘Juist op social media. Alles wat iemand invult bij z’n profiel op Facebook of Twitter of waar dan ook, kun je gebruiken. Hoe oud iemand is, single of getrouwd, naar welke feesten ze gaan, wat voor beroep ze hebben, dat kun je allemaal inzetten om te segmenteren. En dan… Bam!’

Dick liet zijn vlakke hand op het terrastafeltje neerkomen.

‘Dan bombardeer je ze met advertenties. Veel en vaak. Kost geen drol, dus je kunt het eindeloos herhalen. En je weet,’ hij pauzeerde even, alsof hij een geheim onthulde, ‘hoe vaker je een boodschap herhaalt, hoe groter de kans dat mensen gaan kopen.’

‘Maar dat is toch heel onpersoonlijk?’ vroeg Ronald. ‘Je kunt op social media toch veel betere dingen doen dan adverteren? Volgens mij heeft de NedVerKna een hele goede band met haar achterban.’

‘Dat is wel zo,’ zei Victor, ‘maar die zitten volgens mij niet op social media.’

Dick boog zich over zijn telefoon, tikte wat op het scherm, tuurde er ongelovig naar en begon te lachen. ‘Jeetje, man, je hebt nog gelijk ook. Dat zijn geen getallen. Jullie hebben tachtig likes op Facebook. Vijftig volgers op Twitter.’

Ronald schudde zijn hoofd. ‘Dat is inderdaad niet veel. Maar vergis je niet, vrijwel iedereen gebruikt tegenwoordig social media, Victor. Je maakt mij niet wijs dat dat voor jouw doelgroep anders is. Je hebt ze alleen nog niet gevonden.’

‘Dat bedoel ik,’ zei Dick opgewonden. ‘Daarom moet je juist adverteren. Als ze je niet vinden, kunnen ze je ook niet volgen, en als ze je niet volgen, krijgen ze je berichten niet.’

‘Maar hoe moet ik dat dan doen?’ vroeg Victor. ‘Ik zou niet weten waar ik moest beginnen.’

‘Je moet niet zoveel vragen stellen, man,’ antwoordde Dick. ‘Je hebt duizend deelnemers nodig, dan moet je breed adverteren. Groot denken. Niet te zuinig doen. Gáán.’

Stella kwam terug en zette de biertjes op tafel. ‘Willen jullie gebruik maken van de aanbieding van de dag? Het dagmenu is pasta puttanesca, twaalf vijftig, de vis van de dag is gegrilde zalm voor veertien vijftig en de weekschotel is ceasar salad, voor de speciale prijs van een tientje.’ Ze had de hele riedel achter elkaar uitgesproken, zonder de mannen aan te kijken, alsof ze een liedje voor zich uit zong.

Ze keken haar verbaasd aan.

‘Wat kan ons dat nou schelen?’ zei Dick.

Ronald schopte hem onder de tafel. ‘Doe effe aardig, joh.’ Hij wendde zich tot Stella. ‘Stella, schat, je weet toch dat we hier nooit eten?’

‘Sorry,’ zei ze, ‘het is nieuw beleid van de eigenaar. Hij wil dat er meer gegeten wordt, dus ik moet elke gast minimaal een keer wijzen op het dagmenu.’ Ze liet haar stem zakken. ‘Ik vind het ook onzin, maar als ik het niet doe, krijg ik problemen.’ Ze wees met haar hoofd naar een camera die tegen de gevel van het café geschroefd was. Vervolgens deelde ze gekopieerde A5-jes uit waar het menu op stond.

Victor en Ronald namen ze met gespeeld enthousiasme aan en zwaaien ermee naar de camera.

Dick gaf de flyer terug: ‘Sorry hoor, ik zit niet op die rommel te wachten.’

Toen Stella verdwenen was, vouwde Victor bedachtzaam een vliegtuigje van het papier en gooide het de lucht in. Het stortte vlak voor zijn voeten neer.

‘Eigenlijk is het hypocriet,’ zei Ronald tegen Dick. ‘Je geeft Stella haar flyer terug, maar je dringt zelf wel advertenties op aan anderen. Ik raak gestoord van al die ‘voorgestelde berichten’ in Facebook en die ‘promoted tweets’ op Twitter. Daar heb ik toch niet om gevraagd? Als ik zelf iets irritant vind, ga ik dat een ander niet aandoen. En eerlijk gezegd, ik vind betalen voor aandacht best zielig.’

‘Wat doe jij dan met je trainingsbureau? Daar werf je toch ook klanten voor?’

‘Ik houd gewoon mijn persoonlijke Facebookprofiel goed bij. Daar zie ik ook de berichten van andere personen, waar ik dan weer op reageer. Persoonlijk, als Ronald.’

‘Niet erg professioneel,’ bromde Dick. ‘Je bent toch niet alleen maar Ronald Bos, je merk is toch Bos Training?’

‘Als kleine ondernemer verkoop ik meer mezelf dan mijn instituut,’ antwoordde Ronald. Hij richtte zich weer tot Victor. ‘Juist door naar de updates van anderen te kijken kom ik erachter welke vragen er leven, wat mijn doelgroep bezighoudt. Daar kan ik dan op inspelen.’

‘Hou je dat dan de hele dag in de gaten?’ vroeg Victor, die er niet aan moest denken.

‘Natuurlijk niet,’ zei Ronald. ‘Je kunt het zien als een virtueel café, een plek waar je elkaar ontmoet en waar je met elkaar praat. Je zit toch ook niet de hele dag in de kroeg? Bovendien, door slim te filteren kun je je aandacht heel goed richten op een specifieke groep of onderwerp.’

‘Met hashtags bedoel je?’ Dat had hij vandaag toch maar mooi geleerd.

’Onder andere. Daarnaast heb ik op Twitter een paar lijsten gemaakt waarin ik mensen die ik volg, groepeer. Per lijst zie ik alleen de berichten van die specifieke groep. Zo heb ik een lijst met klanten, een lijst met potentiële klanten, en eentje met familie.’

‘O, dus daar kijk je op als het jou uitkomt?’ vroeg Victor.

Ronald knikte. ‘En dan gebruik ik LinkedIn nog.’

‘Pfff,’ Dick schudde zijn hoofd en probeerde met gebaren de aandacht van Stella te vangen.

Victor ging er beter voor zitten. LinkedIn kende hij, dat had hij ook. Zijn zoon had daarop een profiel voor hem aangemaakt, waar hij nooit iets mee deed. Hij kreeg wekelijks mails van bekenden die met hem wilden ‘linken’ maar hij wist niet zo goed wat er gebeurde als hij die accepteerde, dus dat deed hij maar niet.

‘In de updates die ik krijg, zie ik bijvoorbeeld dat mensen jarig zijn of een nieuwe baan hebben,’ vertelde Ronald, ‘daar feliciteer ik ze dan mee. Als ik wat meer tijd heb, ga ik rustig op onderzoek uit. Kijken wat mijn relaties doen, in welke groepen ze actief zijn. En daarin doe ik dan mee. Vragen beantwoorden, suggesties geven, reageren. Daardoor zien ze regelmatig mijn naam en hoofd langskomen. De eerstvolgende keer dat ze op zoek zijn naar een training, wie denk je dat er dan in ieder geval op het lijstje staat?’

Het klonk logisch, maar het leek Victor allemaal toch behoorlijk arbeidsintensief. En tijd, dat hadden ze niet bij de NedVerKna.

Dick had Stella te pakken gekregen en bestelde bitterballen. Toen keek hij Victor en Ronald aan, misprijzend. ‘Amateurs.’

‘Hoezo amateurs?’ vroeg Ronald. ‘Blijkbaar werkt het, want ik heb een behoorlijk sterk netwerk waar een continue stroom opdrachten uit voortkomt.’

‘Voor zo’n kleine toko als de jouwe is dat misschien genoeg, maar je moet Victor niet van dat halve werk aanpraten, daar heeft hij niks aan. Een beetje kletsen met een paar mensen die je al kent, dat heeft toch geen zin? Victor,’ Dick keek hem aan, ‘jij moet groot denken. Je horizon verbreden, je netwerk drastisch uitbreiden. Dat ben je niet gewend, maar dat moet je nu echt doen. Zet die communicatiejongen van je aan het werk, hoe heet ‘ie ook alweer?’

Victor was afgeleid omdat er uit zijn telefoon een belletje klonk; het was een bericht van Jacques Lodewijks.

Aha, op WhatsApp! Eindelijk vertrouwen in de nieuwe media? Goed Weekend.

‘Casper,’ zei Victor.

‘Casper. En trek er wat budget voor uit. Adverteer, laat je zien! Want als ze jou niet zien, zien ze een ander. Je hebt niet veel tijd meer, je moet snel veel mensen bereiken. Een online advertentiecampagne opzetten kost je een paar uur en dan doet die verder vanzelf zijn werk.’

Victor pakte zijn bier en goot de laatste helft in een keer naar binnen. ‘Vanzelf?’ vroeg hij.

‘Alles gaat automatisch.’

‘En het is niet duur, zei je?’

‘Een fractie van wat gedrukte advertenties kosten. Wereldwijd bereik.’

Victor zette het lege glas op tafel en keek het terras rond. Het klonk inderdaad gemakkelijk.

‘Daar kan Casper maandag wel mee beginnen,’ zei hij voor zich uit.

‘Precies,’ zei Dick, en hij klopte hem op zijn rug. ‘Zo ken ik je weer. Doe het maar gewoon. En niet te zuinig hè, breed inzetten.’ Tussen zijn tanden siste hij naar Ronald: ‘Die kruideniersmentaliteit van jou, daar heeft die jongen toch niks aan.’

‘Dan heb ik toch nog een probleem,’ zei Victor en zijn gezicht betrok.

Stella zette een schaaltje dampende bitterballen op tafel.

‘Casper heeft het nu al veel te druk, dus we wilden een stagiair inhuren om dit soort dingen te doen. Maar er is niemand meer te vinden.’

‘Wat voor stagiair?’ vroeg Stella.

‘Communicatie, marketing, het maakt mij niet uit, als het maar een text neck heeft en een beetje verstand van social media.’

Stella legde haar hand op zijn schouder. ‘Serieus?’

‘Ik ben serieuzer dan ooit.’

‘Je kent mijn dochter toch wel, Catja?’

Dick knipoogde naar Victor, die met plaatsvervangende schaamte naar Stella keek.

Die had het gelukkig niet gezien en vervolgde: ‘Als het over social media gaat, moet je bij mijn Catja zijn, die is daar heel goed in, vooral dat Instantgram of hoe het ook heet.’

‘Maar zoekt ze ook een stageplek?’ vroeg Victor.

‘Ja, toevallig wel. Ze zou in september bij een startup beginnen, maar die is vorige week failliet gegaan. Ze heeft snel iets anders nodig.’

Victor knikte, hapte in een bitterbal en verbrandde zijn tong. ‘Hijt me hima, hella,’ zei hij. Hij kauwde snel, met zijn mond open, en slikte door. ‘Ik bedoel, prima, Stella. Kan ze maandag naar mijn kantoor komen?’

 

Na het zevende rondje besloten ze naar huis te gaan. Victor stuurde een WhatsAppbericht naar zijn vrouw dat hij over ’tien meute’ thuis was. Hij had deze telefoon al twee jaar en wist nog steeds niet hoe hij de autocorrectie uit moest zetten. Hoewel het hem meestal irriteerde, lachte hij er nu om. De toekomst voor de NedVerKna zag er alweer wat rooskleuriger uit. Als social media de oplossing was, waren ze nu goed op weg. Vanaf maandag zou hij een stagiaire hebben die dit allemaal voor ze ging uitzoeken. Ze kon meteen beginnen met advertenties. Het zou direct zichtbaar resultaat opleveren, ook richting de voorzitter. Victor had er nog niet helemaal grip op, maar hoe meer hij ervan begreep, hoe meer hij het gevoel kreeg dat social media veel voor hen kon betekenen.

 

Tot zover. Wil je verder lezen?

Dit is een hoofdstuk uit het boek ‘Trending Topic: we moeten iets met Social Media #MaarWat’ van Gerrit Heijkoop en Paula Vos.

Het boek start op 20 augustus 2015, als Victor een stevige discussie heeft met zijn voorzitter. Die vindt dat Victor meer met social media moet doen en dreigt zelfs het congres af te blazen als de sympathieke directeur niet snel resultaat boekt. Daar kan Victor het natuurlijk niet bij laten zitten.

We volgen Victor en zijn team vanaf dat moment real-time, aftellend naar 11 november 2015. Dan is het grote congres. Gaat het ze lukken?

Heb je het idee dat je ergens midden in valt? Dan vind je hier alle afleveringen van ‘Trending Topic’ tot nu toe.

Zet deze vast in je agenda:

1. Publicatie volgende hoofdstuk: 24 augustus 2015, 10:00 
2. Verschijnen van het e-book in PDF (iBooks en Kobo volgt later): 18 september 2015
3. Distributie van de papieren paperback (daarna ook verkrijgbaar via Bol.com): 1 oktober 2015
4. Boekpresentatie en netwerkborrel met heel veel leuke lezers: 11 november 2015, 16:00

Wanneer je klikt op de links hierboven kun je jouw exemplaar alvast veiligstellen of je registreren voor de boekpresentatie (we vragen een kleine bijdrage voor de catering).