Victor ging de volgende ochtend vroeg naar kantoor. Hij was ervan overtuigd dat hij de eerste zou zijn, maar Casper zat er al, met een rood hoofd van de inspanning, driftig tikkend op zijn toetsenbord.

‘Stress?’ vroeg hij.

‘Jij niet dan?’ antwoordde Casper. ‘Weet je wel hoeveel er nog moet gebeuren voor Rodentia?’

Victor zuchtte. ‘Ik weet het. Zodra Martine er is, wil ik even overleggen.’

‘Overleggen? Daar heb ik geen tijd voor, hoor.’

Victor gaf hem een bemoedigende klop op zijn schouder en ging zijn kantoor in. Achter zich hoorde hij Casper roepen: ‘En Martine al helemaal niet.’

Casper was zijn enige vaste kracht. Hij werkte hier al langer dan Victor en pakte alle communicatie voortvarend aan. Casper organiseerde ook de jaarlijkse Nederlandse voorjaarscongressen. Dat was routine geworden, en met deelnemersaantallen van rond de honderd ging hem dat prima in zijn eentje af. Maar Rodentia was andere koek. Sinds een maand hadden ze daarom versterking aangenomen, in de persoon van Martine. Zij zou de logistieke organisatie voor haar rekening nemen zodat Casper zich kon concentreren op de marketing en communicatie, het contact met de sprekers, de sponsorwerving en de pers. Al weken probeerde Casper een interview te regelen met Instinct, het meest respectabele vakblad voor professionals in het dierenvak. Tevergeefs. De journalist bleef maar roepen dat een congres geen nieuws was. Victor snapte daar niets van: het programma was toch hoogst interessant?

Victor staarde naar zijn computerscherm. Toch maar eens kijken naar dat Facebook. Op zijn scherm verscheen:

Registreren

Hij vulde zijn naam in en scrolde naar beneden. Meteen verschenen er nog meer vakjes. Of hij zijn e-mailadres, telefoonnummer en geboortedatum even wilde invullen. Hij keek wel uit, je hoorde zoveel rare dingen de laatste tijd. Geïrriteerd klikte hij het scherm weg. Hij hoefde er zelf ook helemaal niet mee aan de slag. Daar had hij nou juist Casper voor.

Eerst de e-mail maar eens bekijken. Een nieuwsbrief van de Beroepsvereniging voor Dierenartsen, die hij ongelezen weggooide. Nog twee opzeggingen van leden die wakker geschud waren door de congresmailings. Hij beet op zijn lip; die zou hij vanmiddag bellen. De e-mail van het congrescentrum had een rood uitroepteken, met als onderwerp:

Herinnering eerste aanbetaling

Hij zond hem door naar Martine.

Uit de hoek van de kamer klonk het hoge twieten van Napoleon. Een geluid dat cavia’s uitsluitend in gevangenschap maken, wist Victor. Een roep om eten. ‘Jij hebt tenminste geen kunstmatige media nodig om te communiceren,’ zei hij zachtjes. Hij vulde het etensbakje en ververste het water. Toen hij Napoleon aaide, purrde die zacht, maar het beestje leek niet in zijn normale doen. Zijn vacht was inderdaad wat dof en hij leek minder levendig dan anders. Op een geel briefje schreef Victor: Vitamine C. Hij plakte het naast de tien andere gele briefjes aan de rand van zijn computerscherm.

Toen Martine om tien uur binnenstormde (‘Sorry, excuus, lekke band, kinderen ook al te laat op school’) ontbood hij zijn twee medewerkers.

‘Ik zal er niet omheen draaien,’ zei hij, terwijl hij de autoriteit van zijn bestuurder probeerde te imiteren. ‘Als we binnen twee weken niet op driehonderd congresdeelnemers zitten, trekt het bestuur de stekker eruit.’

Casper zuchtte. ‘We kunnen niet harder werken dan we doen, Victor.’

Martine hijgde nog na van haar haastige binnenkomst.

‘Dat snap ik,’ zei Victor. ‘Dus we moeten slimmer werken en andere kanalen in gaan zetten. In overleg met Jacques heb ik besloten dat we meer gaan doen met social media.’

Casper keek hem met open mond aan. ‘Maar dat wilde jij nou juist niet!’

‘Ik weet dat ik er wat sceptisch over was maar de deelnemersaantallen zijn niet goed en met de huidige middelen gaan we het niet redden. Al weet ik ook niet hoe we het moeten doen. Want wat we in het voorjaar gedaan hebben, was geen succes.’

‘Wat was er dan in het voorjaar?’ vroeg Martine.

‘Ach,’ zei Casper. ‘We hebben rondom ons voorjaarscongres wel wat op social media gedaan, maar dat was het allemaal net niet. Ik zat hier elke avond nog tot laat. Jij begrijpt dat wel, drukproeven controleren, de lijsten voor de techniek nakijken, hotelkamers boeken en cadeautjes voor de sprekers bestellen. O ja, en dan moest er ook nog iets met Facebook en Twitter.’ Hij keek naar Victor. ‘Je kunt niet alleen maar op je eigen accounts posten ‘dat er een congres is’. Maar ik had echt geen tijd om er meer van te maken.’

‘Ik vraag me af of dat het probleem was,’ zei Victor, ‘zo veel deden onze deelnemers er niet mee. Misschien zit ons publiek wel helemaal niet op social media.’

Casper schudde zijn hoofd. ‘Er gebeurde hartstikke veel, maar een groot deel daarvan hebben we gemist omdat we onze hashtag niet naar de deelnemers gecommuniceerd hadden.’

‘Waarom is dat zo erg?’ vroeg Martine.

‘Een hashtag is in feite een plek op social media waar je een bepaalde discussie voert. Omdat wij die bijna nergens vermeld hadden, gingen mensen zelf hashtags maken.’

‘Dus zo ontstonden er meerdere plekken waar over het congres gepraat werd?’ vroeg Martine.

‘Precies. Het meeste stond onder #knaagcongres en #NedVerKna. Onze officiële hashtag, #NVKCongres2015 werd vooral gebruikt door standhouders, die daar allemaal spamachtige dingen op zetten. Dat werd zo irritant, dat die na een tijdje helemaal door het publiek genegeerd werd. Die avond zag ik alle berichten die we gemist hadden. Ik vond tweets van mensen die de locatie niet goed konden vinden, vragen aan sprekers, discussies over presentaties. Daar hadden we overdag meteen op kunnen inspelen, als ik toen had geweten dat die berichten er waren.’

‘Dus we moeten de hashtag dit keer goed op al onze uitingen zetten,’ concludeerde Martine.

‘Precies,’ zei Casper. ‘Zo creëren we een duidelijke virtuele verzamelplaats, waar ons publiek elkaar vooraf, tijdens en na het congres kan vinden.’

Martine stond op, liep de kamer uit en kwam terug met de drukproef van de uitnodiging, die ze midden op tafel legde. ‘Dus ook hierop?”

Casper haalde de proef naar zich toe. ‘Verdorie! Dat had ik bijna weer over het hoofd gezien.’ Hij werd rood. ‘#Rodentia15. Hier moet ‘ie in ieder geval komen,’ hij wees op de voorkant en pakte toen het binnenwerk. ‘En hier. En hier. Doe hier voor de zekerheid ook maar. En ons Twitteradres moet erbij, @NedVerKna. En het NedVerKna Facebookaccount natuurlijk. Ik ga die dingen meteen ook onder alle persberichten zetten.’

‘Ik bel de vormgever alvast,’ zei Martine, helemaal in de kordate modus die haar zo goed maakte in haar vak. Ze stond al op, maar Casper hield haar tegen.

‘Wacht even, dan zijn we er nog niet,’ zei hij. Hij wendde zich tot Victor. ‘Mensen gaan niet vanzelf op social media van alles doen. Daar moeten we actief mee aan de slag. Ik heb alleen geen idee hoe ik dat voor elkaar moet krijgen, met alle andere dingen die nog op mijn lijstje staan.’

Voordat Victor daarop in kon gaan, zei Martine: ‘Daar zetten we dan toch gewoon een stagiair voor in? Kost bijna niks en die jongelui zijn hartstikke fanatiek. Bovendien zijn ze bijzonder handig met social media. Op die leeftijd zitten ze de hele dag te swipen en te liken.’

‘Wat een goed idee,’ zei Victor. ‘Zo’n stagiair kan een plan maken en het voor ons uitvoeren.’

‘En als het een beetje meezit, kan hij of zij ons ook nog helpen met andere dingen,’ vulde Casper aan.

Victor knikte tevreden. Via zijn netwerk zou hij gemakkelijk een jonge student kunnen vinden. Het zou weinig kosten, dat was belangrijk. Bovendien was het meteen lekker zichtbaar, dus het bestuur had meteen bewijs dat hij echt wel wat deed.

‘Dat ga ik regelen,’ zei Victor.

‘Kan ik nu dan verder met de uitnodigingen?’ vroeg Martine, die al op weg was naar de deur.

‘Uiteraard,’ zei Victor.

‘De hashtag moet ook op de banieren,’ zei Casper, die achter haar aan liep. ‘En op de hand-outs, en de tasjes.’

Victor belde een paar zakenvrienden en vroeg hen of ze iemand kenden die stage zou willen lopen. Zonder succes. Hij belde hogescholen, die hij stuk voor stuk moest uitleggen dat er werkelijk een beroepsvereniging voor knaagdierprofessionals bestond. Na de kerstvakantie zou hij meer succes hebben, zeiden die. Nu, aan het einde van de zomervakantie, waren de meeste stagiairs al onder de pannen. Na uren had hij nog steeds geen kandidaat gevonden. Hij belde zijn beste vrienden Dick en Ronald, maar die kreeg hij allebei niet te pakken.

Met gemengde gevoelens keek Victor die middag naar zijn medewerkers, die druk doende waren om de hashtag en hun socialmedia-accounts op alle uitingen te plaatsen. Dat zou er in ieder geval toe moeten leiden dat ze goed vindbaar waren op social media. Maar dat was niet genoeg. In een brievenbus krijg je tenslotte ook niet vanzelf post. Als hij een stagiair vond, en hij hoopte maar dat dat zou lukken, was hij benieuwd of die echt iets voor ze kon bereiken. Hij moest er wel in geloven, maar toch vond hij het lastig om zijn hoop te vestigen op een terrein waar hij niet goed thuis was. Alsof hij rondliep in het donker. Het werd tijd dat iemand het licht aandeed.

Tot zover. Wil je verder lezen?

Dit is een hoofdstuk uit het boek ‘Trending Topic: we moeten iets met Social Media #MaarWat’ van Gerrit Heijkoop en Paula Vos.

Het boek start op 20 augustus 2015, als Victor een stevige discussie heeft met zijn voorzitter. Die vindt dat Victor meer met social media moet doen en dreigt zelfs het congres af te blazen als de sympathieke directeur niet snel resultaat boekt. Daar kan Victor het natuurlijk niet bij laten zitten.

We volgen Victor en zijn team vanaf dat moment real-time, aftellend naar 11 november 2015. Dan is het grote congres. Gaat het ze lukken?

Heb je het idee dat je ergens midden in valt? Dan vind je hier alle afleveringen van ‘Trending Topic’ tot nu toe.

Zet deze vast in je agenda:

1. Publicatie volgende hoofdstuk: 21 augustus 2015, 17:30 (vandaag dus al!)
2. Verschijnen van het e-book in PDF (iBooks en Kobo volgt later): 18 september 2015
3. Distributie van de papieren paperback (daarna ook verkrijgbaar via Bol.com): 1 oktober 2015
4. Boekpresentatie en netwerkborrel met heel veel leuke lezers: 11 november 2015, 16:00

Wanneer je klikt op de links hierboven kun je jouw exemplaar alvast veiligstellen of je registreren voor de boekpresentatie (we vragen een kleine bijdrage voor de catering).