De volgende dag kwam Casper samen met Martine Victors kantoor binnen. Hij had een grijns op zijn gezicht en een pluchen cavia in zijn hand. Martine zag er een stuk minder vrolijk uit.

‘Hij heeft wat bedacht,’ zei ze schamper.

‘Maar het is echt een goed idee,’ zei Casper, en hij zette de cavia bij Victor op het bureau. ‘Het viel me op dat verschillende mensen op social media gehoor geven aan onze oproep: Deel uw Road to #Rodentia15. Vaak doen ze dat door een foto van de uitnodiging te maken. Blijkbaar vinden ze die mooi.’

‘Hij is ook mooi,’ zei Victor, en hij pakte de cavia op. ‘Dus?’

‘Dus,’ zei Casper, die Martines zucht negeerde. ‘Blijkbaar zijn mensen geneigd te reageren als ze fysiek iets krijgen. Dat is natuurlijk niet zo vanzelfsprekend meer in dit digitale tijdperk.’

‘Helaas niet,’ zei Victor, en hij kneep in het zachte pluche.

‘Vanochtend, onder de douche, dacht ik ineens: als we die beesten die we over hebben van de winactie, nou eens sturen aan onze tweehonderdzoveel congresdeelnemers?’

Martine schudde haar hoofd en keek naar het plafond.

‘Als een cadeautje?’ vroeg Victor en hij zette de cavia voor zich neer.

‘Ja!’ Casper lachte. ‘Gegarandeerd dat ze daar foto’s van gaan maken.’

‘Dat hoop je dan maar,’ zei Martine.

‘Zonder gekheid. Het versterkt de band, het is een teken van aandacht, weet je nog wel, de L van Liefde? De ontvanger wordt continu herinnerd aan Rodentia, waardoor hij nog meer betrokken raakt. En…’ Casper pakte de cavia op en liet deze over Victors bureau huppelen, ‘het trekt de aandacht van alle mensen die bij die persoon op kantoor komen.’ Hij bewoog het pluchen beest dicht bij Victors gezicht voordat hij het triomfantelijk op het bureau plantte.

Ondanks het nee-schudden van Martine moest Victor toegeven dat hij het een leuk idee vond. Hij keek naar de pen in zijn hand, die hem jaren geleden was toegestuurd door een potentiële leverancier. Een e-mail kon je nog wegklikken, maar een cadeau gooide je niet zomaar in de prullenbak.

‘Maar we gaan toch geen honderden cavia’s inpakken,’ wierp Martine tegen. ‘Daar zijn we zó een hele dag mee bezig. En reken maar dat hij,’ ze wees naar Casper, ‘dan net zogenaamd iets belangrijkers te doen heeft. Bovendien, weet je wel wat dat kost aan porto?’

Achter Martine en Casper kwam Catja het kantoor binnen. ‘Ik hoorde waar jullie het over hadden, en ik dacht, je zou het ook wat kleinschaliger kunnen doen, toch? Bijvoorbeeld alleen de dertig meest invloedrijke deelnemers? Daarbij is de kans het grootst dat ze er op social media iets mee doen. Als het goed werkt, kun je het altijd uitbreiden. En als het niets oplevert, dan heeft het in ieder geval niet te veel tijd en geld gekost.’

Martine haalde haar schouders op. ‘Kan.’

‘Maar hoe bepalen we wie invloedrijk is?’ vroeg Casper.

‘Tja, dat is wel lastig,’ zei Catja. ‘We hebben geen lijst van de socialmediagegevens van de deelnemers, want dat vragen we niet bij de inschrijving.’

‘Ja ja,’ zei Martine geïrriteerd. ‘Nou weet ik het wel.’

‘Dat is niet erg, hoor,’ zei Catja snel. ‘Die tweehonderdnogwat namen kan ik wel opzoeken op Twitter. Zoveel werk is dat niet. Als ik iemand vind, kan ik snel zien hoe actief en invloedrijk ze zijn, daar heb ik een handig tooltje voor.’

‘Ik weet ook welke bloggers het meest actief zijn in de industrie,’ zei Casper. ‘Die kunnen we ook meenemen.’

‘En we kunnen misschien de mensen belonen die nu al veel op onze socialmediaberichten reageren,’ opperde Victor.

‘Jazeker,’ zei Casper. ‘Er zijn er een stuk of vijf die we steeds terug zien komen. O, en er moet er zéker een naar die marketingjongen van Instinct, daar heb ik inmiddels een goede connectie mee.’

‘Het klinkt als een uitstekend plan,’ zei Victor. ‘Met twee toevoegingen. Catja, als jij die Twittergegevens bij elkaar hebt, wil ik graag dat je ze ook in de database zet. Dan hebben we er in de toekomst ook wat aan. En Martine, kun jij aan het online inschrijfformulier nog een veld toevoegen? Waarin je ze vraagt naar hun socialmediagegevens? Dan hebben we dat in ieder geval van de mensen die zich vanaf nu inschrijven.’

Catja ging accounts jagen via Twitter en Casper maakte een adressenlijst van bekende bloggers en mensen die veel reageerden. Martine ging naar de kelder om een doos pluchen cavia’s te halen.

Intussen werd het effect van de e-mails ook merkbaar: het aantal inschrijvingen groeide gestaag, in een steeds hoger tempo. Het leek alsof Victor het gonzen op internet bijna kon horen, er ontstond reuring rond Rodentia, en dat zou alleen maar meer worden.

Tot zover. Wil je verder lezen?

Dit is een hoofdstuk uit het boek ‘Trending Topic: we moeten iets met Social Media #MaarWat’ van Gerrit Heijkoop en Paula Vos.

Het boek start op 20 augustus 2015, als Victor een stevige discussie heeft met zijn voorzitter. Die vindt dat Victor meer met social media moet doen en dreigt zelfs het congres af te blazen als de sympathieke directeur niet snel resultaat boekt. Daar kan Victor het natuurlijk niet bij laten zitten.

We volgen Victor en zijn team vanaf dat moment real-time, aftellend naar 11 november 2015. Dan is het grote congres. Gaat het ze lukken?

Heb je het idee dat je ergens midden in valt? Dan vind je hier alle afleveringen van ‘Trending Topic’ tot nu toe.

Zet deze vast in je agenda:

1. Publicatie volgende hoofdstuk: 18 september 2015, 17:30  
2. Verschijnen van het e-book in PDF (morgen al!): 18 september 2015
3. Distributie van de papieren paperback (daarna ook verkrijgbaar via Bol.com): 1 oktober 2015
4. Boekpresentatie en netwerkborrel met heel veel leuke lezers: 11 november 2015, 16:00

Wanneer je klikt op de links hierboven kun je jouw exemplaar alvast veiligstellen of je registreren voor de boekpresentatie (we vragen een kleine bijdrage voor de catering).