dinsdag 15 september 2015
57 dagen tot het congres
225 inschrijvingen

De tweeling was zo goed op elkaar ingespeeld, dat Victor en Catja in eerste instantie vooral meeluisterden. Victor genoot van de zon op zijn gezicht, in de bomen kwetterden vogeltjes.

‘Wat een goed uitgangspunt…’ begon Bor.

‘Geef ze wat om het over te hebben,’ vulde Wolf aan.

‘Maar dan moet je wel weten waar ze het over willen hebben,’ zei Bor, die zich vooral van zijn broer onderscheidde doordat hij druk met zijn handen bewoog als hij aan het woord was.

Victor was stil blijven staan, waardoor de anderen dat ook deden. Hij draaide zijn koffiebeker rond in zijn handen. ‘Ik vraag me af of dat op social media nou zo anders is dan in de fysieke wereld. We zijn niet ineens andere mensen als we online gaan, toch?’

Bor maakt een breed armgebaar, morste daarbij koffie in de struiken langs het pad, en zei: ‘Inderdaad! Het is de grootste fout die veel van onze branchegenoten maken. Ze beseffen niet dat klanten net zulke mensen zijn als zijzelf. Offline, online, het blijven mensen zoals jij en ik.’

Wolf vulde aan: ‘Met weinig tijd, die we niet mogen verspillen.’

‘Dus wat we ze aanbieden moet voor hen de moeite waard zijn,’ vulde Bor aan.

‘Niet stilstaan,’ zei Catja ongeduldig. ‘Het is de opdracht dat we juist door blijven lopen, kom.’ Ze liep voor de anderen uit.

Bor haalde haar met een huppeltje in, kalm gevolgd door zijn broer en Victor, waarna ze weer met z’n vieren naast elkaar liepen. Hun voetstappen knerpten op het pad.

‘Oké,’ zei Bor, die een bloem van een struik trok en hem aan Catja gaf. ‘Begin jij maar. Als jij op social media zit, wat vind jij dan de moeite waard?’

Ze rook aan de bloem en stak hem in haar haren. ‘Ik wil gewoon leuke dingen bekijken, even ontspannen. Ik heb het al druk genoeg, zeker sinds ik stage loop.’ Ze wierp een verontschuldigende blik op Victor. ‘Meestal kijk ik naar grappige video’s, mooie modefoto’s, of lieve dierenfilmpjes. Laatst was er een capibara met kuikentjes in een bad, zó schattig.’

‘En deel je dat dan met anderen?’ vroeg Wolf.

Ze dacht even na. ‘Alleen de dingen waar ik echt om moet lachen. Die wil ik mijn volgers niet onthouden, natuurlijk.’

‘Wat is een capibara eigenlijk?’ vroeg Bor, die een rondje om zijn as draaide.

‘Het grootste knaagdier ter wereld,’ zei Victor, blij dat hij weer wat kon toevoegen aan de discussie. ‘Men noemt het ook wel een waterzwijn.’

‘Dat filmpje met die kuikentjes heb ik aan iedereen doorgestuurd. Té grappig,’ zei Catja, die glimlachte bij de gedachte.

‘Ik vind het altijd wel interessant om nieuw onderzoek in mijn vakgebied te lezen,’ zei Victor. ‘Wij zitten in de knaagdieren,’ voegde hij eraan toe.

‘Meneer leert graag,’ zei Wolf, en Victor meende wat ironie zijn stem te horen.

‘Jazeker,’ zei hij, en hij probeerde zijn stem gewichtig te laten klinken, ‘ik gebruik het internet om er wijzer van te worden.’

‘Dat doe ik ook, hoor,’ zei Bor, die een hand op Victors schouder legde. ‘Ik volg een aantal van die marketingplatforms. Daar zitten slimme gasten bij, die veel kennis delen. Ik heb van die Mr. Red Sneakers ook wel eens wat gelezen.’ Hij staarde in de verte. Victor en de anderen volgden zijn blik, maar zagen niet waar hij opeens zo geboeid naar keek.

‘Wat zie je?’ Wolf porde zijn broer in zijn zij.

Met een triomfantelijk glimlachje keek Bor de anderen aan. ‘Ik weet waar hij heen wil, hij heeft hier een theorie over. Hoe zat het ook alweer?’ Hij staarde Victor aan, die er een beetje nerveus van werd. ‘Leren,’ zei Bor bedachtzaam. Hij wees naar Catja. ‘Lachen. Het zijn vijf L’en, dat weet ik nog … Eh, Liefde, dat was er ook een.’

‘Porno, ja dat wordt ook gedeeld,’ zei Wolf schamper. ‘Maar dat kan niet de bedoeling zijn, toch?’

‘Jij bent ook altijd zo’n viespeuk,’ Bor stompte zijn broer tegen zijn bovenarm. ‘Nee, man, liefde, dat gaat over complimenten, felicitaties, aandacht.’

‘Ah,’ zei Victor, ‘precies zoals in het echte leven. Aardig zijn voor elkaar, dat doet een mens altijd goed.’

‘Ja,’ zei Bor, ‘en online werkt het ook. Er is een blogger waar ik wel eens op reageer en die bedankt mensen altijd voor hun reacties, publiekelijk. Ik vind dat zo sympathiek. En je merkt dat mensen daar gevoelig voor zijn, meer gaan meedoen. Ik heb die neiging zelf ook.’

Catja werd afgeleid door haar telefoon, die ze elke paar seconden bekeek. Ze liet een Twitterbericht van @MrRedSneakers aan Victor zien.

Over 5 minuten terug in de zaal #SoSuStar

Victor kreeg een ingeving en lachte. ‘Ik weet niet of je er een L van kunt maken, maar praktische informatie is ook belangrijk op social media, toch? Zoals die mededeling dat we nog vijf minuten hebben. Ik zit in een groepje waarin we elkaar laten weten hoe laat we gaan borrelen. Het was de aanleiding waarom ik ooit met social media begonnen ben. Dat vind ik nou relevant.’

‘Ja, hoor,’ zei Bor, ‘nummer vier is dat. Locatie. Praktische informatie, over routes, tijden, vooral bij congressen is dat heel belangrijk.’

Ze liepen nog een tijdje door, maar alle suggesties die ze nog bedachten, pasten in een van de reeds genoemde vier L’en.

‘Wat was die vijfde nou toch?’ peinsde Bor hardop.

‘Lompe grapjes?’ suggereerde Wolf plagerig. ‘Lelijke eendjes? Lekker eten?’

‘Hou maar op,’ zei Catja. ‘Ik krijg een bericht dat de tijd om is.’

Toen ze terugliepen, twitterde Catja hun ideeën. Haar vingers tikten razendsnel op het minuscule toetsenbord. Opeens slaakte ze een kreet.

‘Wat is er?’ vroeg Victor bezorgd.

‘Mijn telefoon is leeg! Gelukkig heb ik die tweet nog kunnen verzenden, maar wat moet ik nou de rest van de middag?’

Victor kon zich niet voorstellen wat daar nou zo erg aan was.

 

Terug in de zaal zag Victor allerlei tweets over het scherm rollen.

‘Kijk, daar is onze input,’ zei Catja, maar de twitterstroom was zo snel, dat hun tweet van het scherm verdwenen was voordat Victor hem had gevonden.

Mr. Red Sneakers wachtte tot iedereen zat.

Op het scherm verscheen groot:

RELEVANT

En daaronder:

VOOR DE ONTVANGER

Hij liep heen en weer over het podium en keek zijn publiek aan alsof hij een groot geheim onthulde. ‘Het belangrijkste van deze opdracht is dat ik jullie heb gevraagd te denken als een ontvanger, en niet als een zender. Want dat is de meest gemaakte fout op social media; dat we wel weten wat we willen zeggen, maar ons niet voldoende afvragen of een ander daar wat aan heeft.’

Victor dacht aan Stella, die tegenwoordig steeds het weekmenu kwam opdreunen, ook al aten zij er nooit. En aan Dick, die de neiging had om het altijd te hebben over de dure spullen die hij nu weer gekocht had.

‘Ik ben onder de indruk van al jullie goede suggesties die ik hier op het scherm voorbij zie komen. Het lijkt een onuitputtelijke lijst, maar je kunt ze, met een beetje goede wil, allemaal onderbrengen in vijf categorieën.’

Op het scherm verschenen vijf termen:

Leren

Lachen

Liefde

Locatie

Luisteren

Bor, die naast Victor zat, sloeg zich op zijn voorhoofd. ‘Luisteren,’ fluisterde hij, en hij tikte Catja aan, ‘de vijfde is luisteren. Vragen stellen, vooral.’

‘Oh ja,’ zei Catja zacht. ‘Wat Mr. Red Sneakers zelf ook doet. Als hij vragen stelt, ga ik altijd meedoen in zo’n discussie.’

‘Dat is iets in je brein,’ fluisterde Wolf, die het verst van Victor af zat. ‘Niemand kan weerstand bieden aan een goede vraag.’

‘Ssssst,’ klonk het hard achter hen.

De man met de felrode gympen lichtte de vijf L’en toe, en elke keer knikte Bor demonstratief. ‘Zei ik toch, zei ik toch.’

‘Het belangrijkste,’ vatte de man samen, terwijl hij energiek over het podium bewoog, ‘is dat je altijd blijft denken vanuit de ontvanger. Waar doe je die een plezier mee? Waarmee zet je hem aan het denken? Hoe zorg je dat hij wil reageren? Het gaat over je verbinding met mensen. Om aandacht te krijgen, moet je het eerst zelf weggeven. Dus ga het op social media niet alleen hebben over jezelf, jouw product en jouw organisatie. Deel vooral dingen die je verwonderen, fascineren. Noem je bronnen expliciet in je bericht, dan is de kans groot dat zij het bericht ook weer delen op hun eigen kanalen. En als mensen reageren, bedank ze dan, reageer inhoudelijk, of stel een wedervraag, daarmee verleng je het contact.’

Victor rook dat de lunch voorbereid werd, hij kreeg er honger van en het kostte hem moeite om zich nog te concentreren. Snel maakte hij een foto van de spreker met de 5 L’en naast hem op het scherm.

 

Die middag verdeelde het publiek zich in workshopgroepen. Victor nam deel aan de workshop ‘Social Media Updates voor Congresorganisatoren’. Want hij begreep het concept van relevante berichten en het denken vanuit de ontvanger, maar hij vroeg zich af hoe ze dat concreet voor hun congres konden toepassen.

‘Je kunt de aanloop naar het congres goed gebruiken om mensen warm te maken voor de onderwerpen en de sprekers die je daar presenteert,’ stelde de workshopleider. ‘Ongeveer eens per dag is een goede frequentie. Vanaf zo’n twee maanden voor je congres ervaren je deelnemers dat ook als logisch.’

Hij presenteerde tien soorten relevante informatie voor de potentiële congresbezoeker. Victor herkende er een aantal die ze samen met Wolf en Bor hadden bedacht: vragen, weetjes en praktische details. Maar ook: achtergronden van sprekers, informatie over sponsors en deelnemers, of een kijkje achter de schermen.

‘Je kunt dat goed voorbereiden,’ zei de workshopleider. ‘Maak een communicatiekalender, dan hoef je het alleen maar elke dag te plaatsen. Je kunt dat zelfs automatiseren.’

De hele lijst was te downloaden van de congreswebsite. Victor was in zijn nopjes: hier konden Casper en Catja morgen mee aan de slag!

Catja ging naar de sessie over ‘verhalen vertellen’.

‘Spanning opbouwen, dat moeten we doen,’ vertelde ze, toen ze elkaar op weg naar de borrel weer zagen. ‘Goede socialmediaberichten zijn een beetje als een soap, vertelde de spreker. Je moet zorgen dat je publiek wil weten hoe het verder gaat. Hij zei zelfs dat we onze eigen dilemma’s en problemen moeten durven delen. Dan gaan mensen meedenken en meepraten en dan raken ze echt betrokken.’

Victor dacht aan de situatie waar ze als NedVerKna middenin zaten. Het leek hem geen reclame om nu te gaan twitteren om hulp.

 

Bij de borrel raakte Victor aan de praat met een jonge marketingmedewerker van Instinct, het gerenommeerde vakblad waar Casper al heel lang een bericht in probeerde te krijgen, tot nu toe zonder succes.

De net iets te snel pratende jongen vertelde dat ze binnen een paar weken ook een online televisiekanaal zouden starten, met nieuws over dieren, in de meest brede zin van het woord. ‘Ik vond het verhaal van die eerste spreker wel interessant,’ zei hij. In zijn mondhoek zat een beetje mosterd. ‘Al denken wij als nieuwsmedium natuurlijk altijd vanuit de ontvanger.’ Hij nam een grote hap.

Toen Victor hem vertelde over de omstreden onderwerpen die op Rodentia aan bod zouden komen, begon de jongen te glimmen.

‘Stuur uw persberichten maar naar mij,’ zei hij toen hij zijn mond leeg had. ‘Dan zorg ik dat ze bij de goede redacteur onder de aandacht komen. Ons publiek houdt wel van wat pittig nieuws.’ Hij keek vergenoegd, zoals alleen jonge, ambitieuze twintigers dat kunnen. Die blik werd ronduit triomfantelijk toen Victor beloofde ook een perskaart voor hun beste journalist op te sturen.

Victor belde Casper om dit goede nieuws te delen. Ze spraken nog even over de lezing van die ochtend. Wat bijzonder, constateerden ze, dat ze vanuit verschillende plekken toch hetzelfde hadden beleefd en er persoonlijk bij betrokken waren geweest. Alsof het congres eigenlijk twee keer zo groot was.

Victor ging als een van de laatsten weg. Toen Catja bij hem in de auto stapte, slaakte ze een zucht van verlichting bij het zien van de USB-oplader in zijn sigarettenaansteker.

 

Thuis bladerde Victor nog eens door de foto’s op zijn telefoon. Social media bleken meer bij hem te passen dan hij altijd gedacht had. Concentreren op je eigen netwerk, met elkaar in gesprek gaan, interessante informatie delen en vooral focussen op anderen. Zou het echt zo simpel zijn? En hadden ze genoeg tijd om daarmee hun bereik voldoende uit te bouwen? En als ze dat zo deden, leidde dat dan wél tot inschrijvingen? Ze hadden nog twee maanden. Niet veel, maar het zou kunnen lukken, als alles meezat…

 

Tot zover. Wil je verder lezen?

Dit is een hoofdstuk uit het boek ‘Trending Topic: we moeten iets met Social Media #MaarWat’ van Gerrit Heijkoop en Paula Vos.

Het boek start op 20 augustus 2015, als Victor een stevige discussie heeft met zijn voorzitter. Die vindt dat Victor meer met social media moet doen en dreigt zelfs het congres af te blazen als de sympathieke directeur niet snel resultaat boekt. Daar kan Victor het natuurlijk niet bij laten zitten.

We volgen Victor en zijn team vanaf dat moment real-time, aftellend naar 11 november 2015. Dan is het grote congres. Gaat het ze lukken?

Heb je het idee dat je ergens midden in valt? Dan vind je hier alle afleveringen van ‘Trending Topic’ tot nu toe.

Zet deze vast in je agenda:

1. Publicatie volgende hoofdstuk: 16 september 2015, 09:30  
2. Verschijnen van het e-book in PDF (iBooks en Kobo volgt later): 18 september 2015
3. Distributie van de papieren paperback (daarna ook verkrijgbaar via Bol.com): 1 oktober 2015
4. Boekpresentatie en netwerkborrel met heel veel leuke lezers: 11 november 2015, 16:00

Wanneer je klikt op de links hierboven kun je jouw exemplaar alvast veiligstellen of je registreren voor de boekpresentatie (we vragen een kleine bijdrage voor de catering).