maandag 24 augustus 2015
79 dagen tot het congres
161 inschrijvingen

Midden in een discussie over de keuze tussen zwarte of witte T-shirts voor de vrijwilligers, zag Victor Caspers ogen afdwalen naar de deur.

Victor keek om. Stella’s dochter had haar best gedaan om er zakelijk uit te zien, maar ondanks het ingetogen grijze jurkje zag hij in haar nog steeds het vrolijke meisje met de vlechten, dat vroeger in het café speelde als haar moeder dienst had. Casper zag duidelijk iets heel anders.

Ze bleef verlegen in de deuropening staan. ‘Meneer van Wely? Haar lange blonde haar golfde over haar gebruinde schouders. Lichtblauwe ogen werden zichtbaar toen ze haar zonnebril omhoogschoof.

Casper stootte hem aan en fluisterde: ‘Wie is dat?’

Victor negeerde zijn vraag en liep op de jonge bezoekster af. ‘Catja, kom verder.’ Hij loodste de jonge vrouw naar zijn kantoor om rustig met haar te praten. In het weekend had hij lang gebeld met Stella, die hem daarbij op het hart had gedrukt goed op haar dochter te passen.

Catja ging zitten op de haar aangeboden stoel en keek om zich heen. ‘Mooi kantoor, meneer van Wely. Ik waardeer het zeer dat ik op gesprek mag komen.’

Toen ze Napoleon in het oog kreeg, lichtten haar ogen op. ‘Wat een schatje! Mag ik hem voeren?’

Victor wees naar het bakje vers groenvoer dat hij van huis had meegenomen om de cavia aan wat extra vitaminen te helpen. ‘Pak daar maar wat uit.’

Ze sprong op, nam een blaadje witlof en stak het de kooi in. Ze keek toe hoe de cavia erop knabbelde, haalde haar telefoon uit haar tas, boog haar hoofd en maakte een selfie samen met het beestje. ‘Sorry,’ zei ze, ‘dat had ik even moeten vragen. Vindt u het goed?’

‘Wat?’

‘Dat ik een foto van uw cavia op Instagram zet?’

Instagram, daar was ze zo handig mee volgens haar moeder. Hij had er Casper wel eens over gehoord; iets met foto’s en vooral populair bij de jeugd.

‘Natuurlijk,’ zei hij.

Haar vingers gleden razendsnel over het schermpje van haar telefoon.

Hij leunde achterover in zijn stoel. ‘Ga even zitten, Catja.’

Ze nam plaats en keek Victor onbevangen aan. Af en toe blikte ze naar de caviakooi.

‘Catja, ken je onze vereniging?’

Ze knikte. ‘Nog niet zo goed, meneer van Wely. Maar ik weet dat het iets met knaagdieren is.’

‘Zeg maar Victor hoor.’

‘Oké,’ ze lachte verlegen, ‘Victor.’

‘Je moeder vertelde me dat social media een specialisatie van je is, klopt dat?’

Dat bevestigde ze. Ze vertelde iets over een mediarevolutie, betrokkenheid, interactie, conversie en ‘killer content’. Hij was al overtuigd geweest van haar capaciteiten door Stella’s aanbeveling, maar nu was hij echt onder de indruk.

Hij praatte haar snel bij. Over de ledenaantallen, het grote congres, de knaagdierenplaag in Osaka (‘daar kunnen we mee scoren, maar dat begrijp jij natuurlijk als geen ander’) en over hun grote socialmedia-uitdaging.

‘Het belangrijkste is dat we haast hebben,’ besloot hij. Kun jij binnen een week een socialmediaplan voor ons maken?’

Ze knikte, ernstig. ‘Uiteraard.’

‘En kun jij het ook voor ons uitvoeren?’

‘Natuurlijk.’

Hij stak zijn hand uit. ‘Dan ben jij vanaf vandaag de NedVerKna socialmediastagiaire.’

Ze schudde zijn hand en lachte breed. ‘Bedankt, meneer van Wely. Ik zal u niet teleurstellen.’

‘Zeg maar Victor, hoor.’

‘Victor.’

Hij stond op om Casper binnen te roepen, die verdacht dicht bij de deur stond toen Victor die opende. ‘Kom binnen, er is hier iemand die ik aan je wil voorstellen.’

Casper stapte zo enthousiast op Catja af dat hun handen tegen elkaar sloegen. Hij lachte, te hard, en schudde toen alsnog haar hand. ‘Casper, sorry.’

‘Catja, geeft niet.’

Ze bleven ongemakkelijk tegenover elkaar staan, totdat Victor ze uitnodigde om aan de vergadertafel te gaan zitten.

Het voelde als een plechtig moment en zo sprak hij ook. ‘Ik ben blij dat je ons team komt versterken, Catja. We hebben altijd al veel belang gehecht aan social media maar helaas hebben we de kansen nog niet optimaal benut.’ Hij wierp Casper een blik van verstandhouding toe, maar die zag het niet omdat hij gebiologeerd naar de jonge vrouw keek. ‘Casper, kun jij met Catja doorspreken wat ze kan doen?’

De communicatieman schrok op. ‘Wat? Ja, nee, natuurlijk.’ Hij lachte breed naar haar. ‘Het is vrij simpel maar er is een boel werk te verzetten en daar komen we zelf niet aan toe. We moeten heel veel congresdeelnemers werven. We zitten nu op 161 deelnemers.’

Victor glimlachte, in ieder geval weer vier erbij sinds vrijdag.

‘Op elf november moeten het er duizend zijn. En zonder een goede inzet van social media lukt dat niet. Daar zijn we inmiddels wel van overtuigd.’

‘Wat hebben jullie al?’ vroeg ze.

‘Een Facebookpagina en een Twitteraccount.’

‘Oké, duidelijk,’ zei ze, ‘Namen? Hashtags? Bijzonderheden?’

Wat Casper opnoemde, bekeek ze op haar telefoon. Tussendoor klonken allerlei piepjes en belletjes waar ze met verschillende gezichtsuitdrukkingen op reageerde.

Ten slotte verscheen er een frons op haar gezicht. ‘Jullie laatste Facebookbericht is nog van voor de zomer!’

‘Je hebt helemaal gelijk,’ zei Casper. ‘We zijn online niet zo actief geweest de laatste tijd.’ Hij legde heel even zijn hand op haar schouder. ‘Maar daar gaan wij samen wat aan doen, toch? ’

Ze reageerde niet, omdat ze werd afgeleid door een lage brom uit haar telefoon. ‘O jee,’ zei ze. ‘Kan ik hier ergens…?’ Ze diepte een oplader op uit haar tas en hield hem omhoog.

Casper wees haar op een stopcontact achter Victors bureau. Het snoertje was niet lang genoeg om de telefoon op tafel te leggen, dus balanceerde ze die op de metalen radiator.

‘Oké,’ zei ze, ‘waar waren we? O ja, hebben jullie ook LinkedIngroepen?’

‘Eentje,’ zei Casper. ‘Laat die maar even zitten. Er staat niks in, behalve wat onnozele berichten van mensen die hun eigen bedrijf promoten. Het is wel leuk om even op Rodentnet.org te kijken. Dat is het platform van de internationale koepelorganisatie. Er zitten ruim tienduizend gebruikers op.’

‘Hm.’ Ze wachtte even, alsof ze overwoog of ze al in de positie was om een kritische opmerking te maken.

‘Toe maar,’ moedigde Victor haar aan.

‘Nou ja, zo’n eigen platform, ik weet het niet hoor. Dat is voor de gebruikers alleen maar lastig. Iedereen zit al op Facebook, Twitter en LinkedIn, die willen niet nóg een app, nog een account waar je op moeten inloggen, nog een wachtwoord.’ Haar telefoon piepte, het trillen werd versterkt door de radiator. Ze keek ernaar, aarzelde even, maar ging toen toch kijken. Ze bekeek het bericht met een glimlach.

‘Ik snap je punt over Rodentnet,’ zei Casper, ‘maar het is een specifieke groep met een sterk afgebakend interessegebied.’

‘Op Facebook vind je vast meer mensen met die interesses, en daar kun je ook een groep van maken. Facebook heeft meer dan een miljard gebruikers, wat heb je dan aan die tienduizend? Dat heb ik al bijna op mijn eigen Instagramaccount. In mijn eentje.’ Ze hield haar telefoon omhoog, waar de foto van haarzelf met Napoleon op te zien was.

Instussen had Casper Rodentnet.org geopend. Hij liep naar Catja toe om het te laten zien.

‘Ze zijn heel actief,’ zei hij. ‘Kijk, het laatste bericht is van drie minuten geleden.’

Ze nam de telefoon van hem over en tuurde naar het scherm. ‘Over, eh, het voorkomen van genetische defecten bij het fokken van Chinese dwerghamsters. Waar je geïnteresseerd in kan zijn.’

Victor fronste.

‘Sorry,’ zei ze, ‘ik bedoel, voor ieder wat wils, hè? Het ziet er inderdaad uit als een actieve community en als jullie denken dat het een belangrijk platform is, dan kijk ik er natuurlijk naar.’ Ze toonde haar telefoon aan Casper. ‘Al is de foto met jullie cavia op Instagram ook al twaalf keer geliket. Ze lachte. Dat vinden míjn vrienden nou interessant.

Toen wendde ze zich tot Victor. ‘En u?’

‘Wat bedoel je?’

‘Welke social media gebruikt u zelf? U zit toch wel op Facebook? Bijna alle oudere mensen gebruiken Facebook.’

Victor voelde verontwaardiging opkomen. ‘Ik heb een LinkedInprofiel. En ik ben wel benieuwd hoe dat zit met onze achterban. Onderzoek eerst maar eens hoeveel zij gebruikmaken van al die grote socialmediadingen. En wat de anderen doen. Waarom schrijf jij eigenlijk niks op?’

Ze lachte en wees op haar hoofd. ‘Ik heb een hele goede harde schijf hier. Die onthoudt alles. Welke anderen bedoelt u precies?’

‘Nou, andere beroepsverenigingen. En bedrijven in onze branche, Rattokil, RodeMed, PetFoodies, Casper geeft je wel een lijstje.’ Hij dacht aan Dick. ‘Kijk ook eens naar de grote commerciële jongens,’ zei hij. ‘Die doen het vast goed, anders waren ze niet zo groot geworden. Total Food Group, Coca-Cola, Nike, dat soort lui.’

‘Ik weet niet of die laatste categorie wel nodig is,’ zei Casper.

‘Casper, we moeten groot denken, anders komen we nergens.’

‘Groot denken,’ beaamde Catja, ‘dat lijkt me een uitstekend uitgangspunt.’

‘En dan hebben we natuurlijk een plan nodig, met doelen en concrete actiepunten,’ besloot Victor, ‘want ik wil snel aan de slag.’

Catja knikte, maar haar blik dwaalde af naar de kooi naast haar, waarvandaan zacht gepurr klonk. Plotseling lichtten haar ogen op. ‘We moeten iets met Poekie doen!’

‘Poekie?’ riepen ze tegelijk.

‘De cavia. Sorry, ik noem alle huisdieren Poekie.’

‘Hij heet Napoleon Bonaparte,’ zei Victor.

‘Daar luistert hij toch niet naar,’ zei Casper. ‘Ik vind Poekie wel leuk. Vrolijk.’

Ze boog zich over de kooi. ‘Hé, Poekie.’ En toen: ‘Poekie? Meneer van Wely? Wat is hij rustig.’

De cavia keek met doffe oogjes omhoog. Toen Victor een worteltje naar binnen stak, schoof het beestje er moeizaam naartoe. Vanmiddag zou hij vitamine C-pilletjes gaan kopen. Dit was niet opgelost met een extra stukje groente.

Toen Poekie/Napoleon aan het eten was, keerden ze terug naar de tafel. Casper had de drukproeven van de uitnodiging gepakt en liet ze aan Catja zien. Ze namen het programma door. Vanaf de radiator piepte Catja’s telefoon geregeld, Poekie reageerde erop met een zacht ‘prroe, prroe’.

‘Wat grappig, nagelverzorging voor knaagdieren,’ zei Catja, en ze bekeek haar eigen onberispelijke lichtroze nagels.

‘We hebben ook meer spraakmakende onderwerpen,’ vertelde Casper. ‘Er is een sessie over het recyclen van kadavers, we hebben een paneldiscussie over plaagbestrijding, en er komt zelfs iemand praten over feng shui voor de knaagdierkooi.’

Toen Catja een wenkbrauw optrok, vulde hij aan: ‘Met name Aziatische rassen schijnen daar heel gevoelig voor te zijn.’

Ze liet haar vinger langs de programmaonderdelen gaan, waarna ze stopte bij de contactgegevens. ‘En de hashtag is #Rodentia15?’

‘Ja. Die is elk jaar hetzelfde, alleen het jaartal verandert.’

‘Heel goed,’ zei ze. ‘Kort, uniek, herkenbaar en logisch. Goed ook om het jaartal met slechts twee cijfers uit te drukken, dat scheelt weer twee posities.’

Casper deed zijn armen over elkaar en leunde achterover. ‘We hebben wel wát kennis van zaken,’ zei hij gespeeld verontwaardigd.

‘Waarover?’ vroeg Martine, die binnenkwam en met haar jas nog aan, aan tafel schoof.

‘Over hashtags. Catja zegt net dat #Rodentia15 aan alle eisen voldoet.’

‘Dat mag ik hopen,’ zei Martine, terwijl ze haar jas uitdeed. ‘Ik vraag me alleen nog steeds af of mensen er wel wat mee gaan doen.’

‘Daar heb je wel een punt,’ zei Catja. ‘Jullie missen nog een call to action.’

‘Een wat?’ vroeg Victor.

‘Een opdracht,’ legde Casper uit. ‘Suggesties over wat leuk is om op social media te delen.’

Catja vulde hem aan: ‘Het is slim om dat expliciet te communiceren, anders kan het heel stil blijven.’

‘Ik heb daar wel aan gedacht,’ zei Casper, ‘maar waarover moeten ze het nu hebben? Het congres is pas over meer dan twee maanden.’

‘Daarover dus,’ zei Catja. ‘Op dit moment schrijven mensen zich in. Je kunt ze oproepen om online te laten weten dat ze komen. Dan weet hun netwerk dat ook. Handig voor henzelf, én voor onze zichtbaarheid. Op andere momenten geef je ze andere suggesties. Tijdens het congres laat je ze bijvoorbeeld meepraten over onderwerpen die dan aan bod komen. Mensen doen dat toch wel, maar als je het stuurt, komt er veel meer uit.’

‘Slim hoor,’ zei Martine tegen Catja. ‘Hoe weet jij dat allemaal?’

‘Dit heb ik laatst geleerd tijdens een live online seminar over social media.’

‘Een wat?’ vroeg Victor.

‘Ze maken tegenwoordig vanaf congressen ook vaak een uitzending rondom een deel van het programma. Zo’n uitzending kun je online bekijken als je fysiek niet bij het congres kunt zijn. Daar steek ik een boel van op.’

‘Handig,’ vond Victor.

‘In ieder geval is die call to action een goede suggestie,’ zei Casper. ‘Martine, kan dat er nog bij?’

Martine keek van Casper naar Catja en toen naar de glimmende drukproef. ‘Vooruit dan maar,’ zei ze. ‘Ik dacht dat we klaar waren, maar ik bel de vormgever wel.’

Catja klapte geluidloos in haar handen. Toen Martine en Casper haar aankeken, zei ze: ‘Sorry, maar ik voel me al echt onderdeel van jullie team.’

 

Zo goed was zijn week in tijden niet begonnen, dacht Victor. Hij trok het gele briefje met ‘stagiaire zoeken’ van zijn computerscherm en gooide het in de prullenbak. Zijn stagiaire was hartstikke slim en wist meer van social media dan de rest bij elkaar. Haar eerste bijdrage had ze al geleverd. Hij was benieuwd naar haar plan. Zouden het alomtegenwoordige Facebook en Twitter echt zoveel voor de NedVerKna kunnen betekenen? Wat konden ze met het serieuze, maar kleinschaliger Rodentnet.org? Misschien was Instagram wel iets, daar boekte Catja ook goede resultaten mee. Wat bedoelde ze eigenlijk met ‘we moeten iets met Poekie doen?’

De toekomst van de NedVerKna lag nu voor een groot deel in de handen van deze jonge blonde dame. Zou zij hun redding zijn?

 

Tot zover. Wil je verder lezen?

Dit is een hoofdstuk uit het boek ‘Trending Topic: we moeten iets met Social Media #MaarWat’ van Gerrit Heijkoop en Paula Vos.

Het boek start op 20 augustus 2015, als Victor een stevige discussie heeft met zijn voorzitter. Die vindt dat Victor meer met social media moet doen en dreigt zelfs het congres af te blazen als de sympathieke directeur niet snel resultaat boekt. Daar kan Victor het natuurlijk niet bij laten zitten.

We volgen Victor en zijn team vanaf dat moment real-time, aftellend naar 11 november 2015. Dan is het grote congres. Gaat het ze lukken?

Heb je het idee dat je ergens midden in valt? Dan vind je hier alle afleveringen van ‘Trending Topic’ tot nu toe.

Zet deze vast in je agenda:

1. Publicatie volgende hoofdstuk: 27 augustus 2015, 10:00 
2. Verschijnen van het e-book in PDF (iBooks en Kobo volgt later): 18 september 20105
3. Distributie van de papieren paperback (daarna ook verkrijgbaar via Bol.com): 1 oktober 2015
4. Boekpresentatie en netwerkborrel met heel veel leuke lezers: 11 november 2015, 16:00

Wanneer je klikt op de links hierboven kun je jouw exemplaar alvast veiligstellen of je registreren voor de boekpresentatie (we vragen een kleine bijdrage voor de catering).